مدل تنظیم دوباره قطعات زمین «رویکردی مطلوب در برنامه های توسعه شهری»

در طرح های توسعه درون شهری در ایران از روش های کلاسیک مانند خرید اجباری زمین از صاحبان و یا سلب مالکیت از آن‌ها در جهت پیشبرد اهداف طرح و اجرای آن استفاده می شود. این ابزارها معمولاً با مقاومت صاحبانی که نمی خواهند مکان شان را از دست بدهند مواجه می شود و از سوی دیگر آن‌ها را از مزایای بهبود فضای شهری و یا طرح های بازسازی و بهسازی محروم کرده و طرح های توسعه را با نظام دموکراسی در تضاد قرار می دهد. مذاکرات جنجالی میان مالکینی که حاضر به واگذاری زمین خود به طرح نیستند با گروه های اجرایی، درخواست های نامنظم و بعضاً غیر عملی آن‌ها برای خسارت زمین هایی که به زور خریداری شده-اند، از جمله مسایلی هستند که این برخوردها ممکن است به دنبال داشته باشد. در این مقاله با استناد به مطالعات کتابخانه ای و اسنادی و به روش تحلیلی به معرفی مدلی برای برنامه های توسعه شهری پرداخته می شود. مدل تنظیم دوباره قطعات زمین یک ابزار ظریف اقتصادی برای تحقق بخشیدن به برنامه های توسعه شهری است. در این مدل با در نظر گرفتن واقعیات طرح های شهری، خدمات عمومی نظیر راه، فضای سبز، شبکه های تاسیساتی و... که برای زندگی شهری لازم و ضروری هستند و با در نظر گرفتن جنبه های اجتماعی و مشارکت دادن ساکنین به وجود می آیند و یا بهسازی می‌شوند. نتایج این مقاله حاکی از آن است که اجرای این مدل به دستاوردهای ذیل ختم می شود: 1- بازسازی مناطق شهری 2- توسعه مراکز شهرها 3- دستیابی به طرح های توسعه شهری مطلوب 4- تامین تاسیسات زیربنایی و خدمات عمومی شهری.