ارزیابی نحوه پراکنش و چگونگی دسترسی شهروندان به خدمات اضطراری در حوادث انسان ساخت با رویکرد پدافند غیر عامل (مطالعه موردی نواحی117گانه شهر تهران)

انسان از ابتدای خلقت خود و شروع زندگی در این جهان با پدیده تهدید روبرو بوده است و همواره تلاش می نموده تا تعادلی بین تهدیدات متصوره و نیازمندی‌های انسان به امنیت برقرار نماید که با توجه به موضوع پژوهش، هدف از ارزیابی نحوه پراکنش و چگونگی دسترسی شهروندان به خدمات اضطراری در حوادث انسان ساخت با رویکرد پدافند غیر عامل، می باشد. روش انجام تحقیق تحلیلی-کاربردی می‌باشد. جامعه آماری نواحی117گانه شهر تهران در سال85 انتخاب شد که به منظور بدست آوردن مطلوبیت نهایی هر ناحیه برای دسترسی به خدمات اضطراری از مدلtopsis؛ و جهت مشخص شدن نحوه پراکنش کاربری‌ها در سطح شهر از مدل میانگین نزدیکترین همسایه و در نهایت برای مشخص کردن خوشه‌های بحرانی و مناسب از لحاظ دسترسی از مدلgi استفاده شده است. نتایج حاصل از تحلیل نشان داد که56 ناحیه از117 ناحیه تهران یعنی حدود16/46 درصد از کل نواحی شهری تهران در این شاخص دارای کیفیت بسیار مطلوب و مطلوب می‌باشد و براساس تجزیه و تحلیل انجام شده با روش میانگین نزدیکترین همسایه مشخص گردید که الگوی پراکنش خدمات اضطراری در محدوده مورد مطالعه دارای الگویی کاملا خوشه ای می‌باشد و فقط در خدمات اورژانسی می‌باشد که از یک توزیع نسبتا یکنواخت و منظمی‌برخوردار می‌باشد و بر اساس مدلgi مشخص شد که نواحی دارای ارزش‌های بالاتر از میانگین در مرکز شهر و نواحی دارای ارزش پایین تر از میانگین در غرب و شمال شهر تهران قرار گرفته اند.