آموزه‌های ائمه و تحول ساختاری مذهب شیعه

چکیده تحول ساختاری تشیع امامی در طی دو قرن و نیم حضور ایمه و تبدیل جمعیتی پراکنده و غیرمتشکل به سازمانی تشکل یافته و سازماندهی شده، موضوع مهمی است و عوامل ایجاد این تحول، درخور بررسی‌ است. مدیریت و رهبری ایمه، یقیناً اساسی‌ترین عامل تحقق این امر بوده است. در تبیین شاخصه‌ها و مولفه‌های این رهبری، نوع قرایت ایمه از دین و دین ورزی و نیز محتوای جامعه‌نگر آموزه‌‌های ایمه، نقشی اساسی در شکل‌دهی اندیشه‌ی اجتماعی شیعیان و آماده‌سازی آنان برای ورود و حضور فعال در صحنه‌های اجتماعی و هماهنگ ساختن ایشان به عنوان تشکلی دینی ـ سیاسی داشته است.این پژوهش بر مبنای نظریه ی « وبر» در تقسیم بندی ادیان، به ادیان رستگاری و مناسکی و متکی بر این فرضیه که «روح دنیا-پذیر و جامعه نگر تشیع امامی، بر تحول ساختاری آن موثر بوده است»، به بررسی محتوای آموزه‌های امامان شیعه پرداخته است.