تحول درزمانی فرهنگ تاریخی مسیحی و شیعی در دوره معاصر بر مبنای تحلیل نشانه ‌معناشناختی تابلوهای مسیح و عاشورا

پژوهش حاضر دگردیسی ‌های در زمانی تابلوهای مسیح و تابلوهای عاشورایی را در دو سطح بیان و محتوا از منظر نشانه ‌معناشناسی و به صورت تطبیقی بررسی می‌کند. نتایج تحقیق نشان می‌دهد در تابلوهای مسیحی، دو سطح بیان و محتوا هم‌پای هر تحول سبکی و پارادایمی از شیوه کلاسیک تا مدرن و پست مدرن تغییر می‌کند. در پنج شیوه سبکی شناسایی شده، مسیح به شش شیوه بازنمایی می‌شود: ارائه دهنده پیام، پادشاه، رنجور شایسته همدلی، رنجور بی‌اهمیت، زشت و موضوع لذت. بنابراین، بازنمایی مسیح، فرآیندی از مسیح با ارزش به بی‌ارزش و نهایتاً ضدارزش را نشان می‌دهد. مسیح در آخرین فرآیند استحاله ارزشی، به ضد مسیح تحول می‌یابد، اما متن عاشورایی در هر سه شیوه کلاسیک، مدرن و پست مدرن علی‌رغم تحول در سطح بیان از روایی به وصفی و سپس انتزاعی، و تغییر مخاطب از عام به خاص، در سطح محتوا ثابت مانده و ارزش و معنا (ایدئولوژی) واحدی را بازنمایی می‌کند. متن‌های عاشورایی مدرن و پست ‌مدرن با همه ‌زمانی و همه ‌مکانی‌سازی انتقام عاشورایی و تقابل خیر و شر به سطح، مدرنیسم/پست مدرنیسم مبناگرا یا مبناگرایی مدرن/ پست‌ مدرن را معنادار جلوه می‌دهند؛ زیرا همان ارزش‌ هایی را بازنمایی می‌کنند که متن عاشورایی کلاسیک‌ معرفی می‌کرد.