تاثیر سیاست‌های دولت پهلوی بر نهادینه‌‌نشدن فرهنگ مشارکت عمومیدر عرصه حفاظت محیط‌زیست (1321- 1357)

یکی از مهم‌ترین عوامل موفقیت دولت در اجرای سیاست‌های محیط‌زیستی، مشارکت عمومی فعال و موثر مردم است. به همین جهت در این پژوهش، با تحلیل سیاست‌های محیط‌زیستی دولت ایران به‌خصوص تحلیل قوانین موضوعه محیط‌زیستی و نگاهی به رویکرد برنامه‌های عمرانی پنج‌گانه پیش از انقلاب 1357، به سهم دولت و تاثیر سیاست‌هایش بر کاهش مشارکت عمومی و فقر فرهنگ مشارکت در امر حفاظت محیط‌زیست پرداخته می‌‌شود. براساس فرضیه این پژوهش، دولت پهلوی به‌‌دلیل تلاش برای استفاده از توان قضایی، تقنینی و نظام اداری در حال گسترش خود، درصدد انجام تمام امور مربوط به حفاظت محیط‌زیست بود و همین امر مانع حضور مردم در حفاظت محیط‌زیست می‌شد. بنابراین در پاسخ به این سوال که دولت پهلوی چه نقشی در عدم مشارکت عمومی فعال در حفاظت محیط‌زیست داشته است، نشان خواهیم داد که در ایران به‌‌دلیل سیطره دولت استبدادی و تمامیت‌خواه، غلبه مدل نهادی سیاست‌گذاری و رویکرد دستوری برنامه‌ریزی توسعه با استفاده از قانون‌گذاری‌های متکی بر راهکارهای انتظامی- انضباطی، عرصه برای حضور فعال مردم در حفاظت از محیط‌زیست هر روز تنگ‌تر می‌شد و همین عوامل از تبدیل مسائل محیط‌زیستی به مسئله‌ای اجتماعی آن‌گونه که در غرب رخ نمود، جلوگیری کردند. 

Influence of Pahlavi Government Policies on the Non-Institutionalizationof the Public Participation Culture in the Field of Environmental Protection (1941-1978)

One of the most important factors in the success of the government in implementing environmental policies is the active and effective public participation. Therefore, in this study, by analyzing the Iranian government’s environmental policies, especially environmental legislation, and with a glance at the quintet pre-revolutionary development plans of 1978, the government’s contribution and the influence of its policies on reducing public participation and the lack of a participatory culture in environmental protection are addressed. According to this research hypothesis, due to efforts for using its expanding judicial, legislative and administrative system, Pahlavi government sought to carry out all activities related to environmental protection, thus preventing the public from being involved in environmental protection. Therefore, in response to the question of what role the Pahlavi government has played in the lack of active public participation in environmental protection, we will show that in Iran, due to the domination of authoritarian and totalitarian government, the dominance of the institutionalized model of policy making and the imperative approach to development planning using legislation relying on disciplinary strategies, the arena for the active participation of the public in environmental protection was narrowing day by day, and these factors prevented environmental issues from becoming a social issue as it happened in the West.