جزئی نگری معتدل از منظر اخلاقی سعدی در قیاس با اخلاق مراقبت

زبان یکی از اساسی ترین و مهم ترین عوامل به وجود آورنده فرهنگ هر جامعه به حساب می آید. اوج اعجاز زبان وقتی متجلی می شود، که مبانی عمیق اخلاقی و روان شناسی در قالب تعابیر آهنگین، ملکه ذهن انسان می گردد. قوانین اخلاقی از آنجا که اعتباری نهفته در ذات دارند، همواره از ضمانت اجرایی برخوردارند که این اعتبار جزمی باعث و بانی برقراری اخلاقیات‌ در سطح و منزلتی ورای حرکات و تطوّرات تاریخی یک قوم است. در حیطه و محدوده این اصول اخلاقی، هر فرهنگی خود را تعریف و هر جامعه‌ای خود را تثبیت می‌کند. بی شک، رمز بالندگی فرهنگ هر ملّت‌ در اصل لایزال این مکارم اخلاقی قرار دارد.سعدی نیز با شناخت توام انسان و اخلاق، علاوه بر وجوب حضور و اجرای اخلاق در جوامع، معتقد است که روح انسان لطافتی دارد که برای باروری سجایای اخلاقی در بستر آن، چاره ای باید اندیشید تا از گزند نگاه کلی به اخلاق در امان بماند.حاصل پژوهش حاضر که به روش توصیفی تحلیلی به نگارش درآمده، تبیین این مقوله است که چنین دیدگاهی به معنی شمول اخلاق بر توده ای خاص در جامعه نیست بلکه، عبارت از آن است که مکارم اخلاق با توجه به شرایط هر توده طوری بیان گردد که ضمانت اجرایی فرامکانی و فرازمانی داشته باشد و این مقوله ماهیتا نظیر بحثی است که تحت عنوان اخلاق مراقبت از سوی روان شناسان قرن نوزده و بیست مطرح می شود با این تفاوت که از افراطی گری های آن بری است.

moderate impartiality from saadi’s moral perspective compared to ethics of care

language is one of the major constructs for establishing culture. generally speaking, progress of the components of culture such as economic, architecture, art, and music, religious and national rituals is achieved in the context of the language. no literature, religion, art and science can be developed without culture. the miracle of language is represented by manifestations of ethical and psychological principles via harmonic interpretations.since ethical codes are rooted in the human nature, they are enforceable in the context of culture and this dogmatic credit establishes moralities in the position beyond the historical evolution of a nation. in the scope of these ethical principles, cultures are defined and communities are established according to cultures. undoubtedly, the mystery of development of a nation relies in its ethical principles.by concurrent identification of human nature and ethics besides necessity of enforcement of moral rules in the communities, saadi suggests that the human soul has subtleties that learning skills seems essential for improving ethical codes in that context. one of the essential skills is to learn to avoid holistic view on ethics. however, this view does not dictate to include ethics in a specific group, it means to enforce ethical principles and rules in accordance to the conditions of groups beyond time and place and this category has naturally considered under the title of the ethics of care by nineteenth and twentieth centuries psychologists by this difference that it is free from going to extremities.