هویّت «عقل و عشق» در اشعار عرفانی امام خمینی(ره) و علّامه حسن زاده ی آملی.

هویّت عقل و عشق و مبحث تقابل، تضاد و یا همسویی آن دو به عصرکنونی منحصر نمی شود بلکه سابقه ای طولانی دارد که به عمر عرفان و تصوّف بر می گردد. نزاع عقل و عشق در اکثر آثار عارفان وجود دارد، در ظاهر عقل به پای عشق قربانی می شود امّا با تفکّر بیشتر، می توان دریافت که یک همسویی در آثارشان وجود دارد. امام خمینی(ره) و علّامه حسن زاده ی آملی دو شخصیّت برجسته و آگاه در علوم دینی می باشند که در عرصه ی ادب فارسی گام نهاده اند. این پژوهش که به روش تطبیقی و «تحلیلی توصیفی» صورت گرفته است، برآن است تا هویّت مفاهیم عرفانی «عقل و عشق» در اشعار امام(ره) و علّامه را مشخّص نماید. آنان ویژگی های عشق حقیقی را بیان می کنند و به نظریّه ی عقل و عشق و تقابل بین آن دو می پردازند؛ آنان عقل هیولایی را نکوهش می کنند و به ستایش عقل رحمانی می پردازند؛ در بین اشعارشان نمودار عشق حقیقی به آفریدگار و انسان های کامل، به ویژه ائمّه ی معصومین(علیهم السّلام) به عنوان محور اصلی شعر دیده می شود. آنان همه ی معرفت خود را به واسطه ی عشقی می دانند که الهی است؛ این عشق حقیقی در تقابل با عقل و خرد است و در سراسر دیوان اشعارشان مشهود می باشد و از بسامد بسیار بالایی برخوردار است

the identity of reason and love in the mystical poems of imam khomeini and allameh hassanzadeh amoli

the identity of reason and love and the issue of opposition, contradiction or alignment between the two is not limited to the present age, but has a long history that goes back to the life of mysticism and sufism. there is a conflict between reason and love in most of the works of mystics. in appearance, reason is sacrificed at the foot of love, but with more thought, we can see that there is a harmony in their works. imam khomeini and allameh hassanzadeh amoli are two prominent and knowledgeable personalities in religious sciences who have entered the field of persian literature. this research, which has been done in a comparative and &analytical descriptive& method, it seeks to identify the mystical concepts of &intellect and love& in the poems of imam khomeini and allameh. they express the characteristics of true love and they pay to the theory of reason and love and the opposition between the two; they denounce the monstrosity intellect and praise the divine intellect; among their poems, the diagram of true love for the creator and perfect human beings, especially the imams of the infallibles (pbuh) is seen as the main axis of the poem. they know all their cognition through love which is divine; this true love is in opposition to reason and wisdom and is evident throughout their poetry collection and has a very high frequency