بررسی و تحلیل رویکرد عرفانی مولوی به واقعه عاشورا

واقعه عاشورا و شهادت حسین(ع) و یاران عاشق و بلاجو و فداکارش چنان باعظمت و باارزش بود که نمی‌توانست از دید صاحبان فکر و ذوق پوشیده ماند، مولوی نیز که در موضوعات و وقایع گوناگون به انگیزه‌های مختلف اخلاقی و عرفانی تامل می‌کرده و درس و معرفت می‌اندوخته و درنهایت آن تجارب و درس‌ها را به طالبان و مشتاقان عرضه می‌داشته است، به‌رغم اختلاف در مذهب، از تامل و معرفت‌آموزی در این واقعه غافل نمانده و بارها از امام حسین(ع) و واقعه جانگداز عاشورا یاد کرده است. در این نوشته پس از بیان عوامل و انگیزه‌های مختلف مولوی در پرداختن به این واقعه یگانه، دو مورد مشخص و مفصل از نگاه خاص و عرفانی مولوی به واقعه مذکور که در مثنوی و دیوان بازتاب یافته، بررسی می‌گردد و برداشت و تحلیل تازه‌ای از آن‌ها ارایه می‌شود، و درنهایت تبیین می‌شود که نگاه خاص و معرفت‌مدار مولوی، درعین غرابت و تازگی نسبی خود، از برخی برداشت‌های درون‌مذهبی(شیعی) که صبغه عرفانی و اصلاحی دارد، چندان بیگانه و یا بی‌نصیب نیست‌.