تاویل در تفاسیر ابن عربی و ملاصدرا

یکی از رویکردهای تفسیری مورد توجه مفسران در فهم قرآن، تفسیر عرفانی است.تکیه بر تاویل و رمزی انگاشتنِ قرآن، مهم ترین ویژگی تفاسیر عرفانی است.عرفا با تکیه بر کشف و شهود و معرفت خاص خود، با روشی متمایز، به تفسیر قرآن پرداخته اند. ابن عربی و ملاصدرا هر دو به تاویل در تمامی آیات قرآنی که تنها اولوالالباب و راسخون در علم شایستگان به انجام آن هستند، اعتقاد دارند.از بررسی آثار صدرالمتالهین این گونه استنباط می‌شودکه تاثیر وی از ابن عربی در نگاه تاویلی او به جهان، مشهود است؛ اما او در شناخت جهان تنها به این روش-شناسی تاویلی قناعت نمی‌کند، بلکه ترجیح می دهد که نگاهی فلسفی به جهان داشته باشد و روش شهودی- عقلی را به‌عنوان معیار تشخیص درستی استنباط به کار برد؛ هرچند از نمادپردازی های بیش از حد حذر می کند. در این میان باتوجه به وجوه اشترکی که در تاویل ابن عربی و ملاصدرا از برخی از آیات قرآن مشاهده می شود، وجوه اختلاف و افتراقی هم وجود داردکه از تفکر شیعی ملاصدرا نشیت می گیرد. البته ابن عربی نیز در مهم ترین باورها و آموزه های خود به‌طور تردیدناپذیری از سرچشمههای جوشان تشیع آب معرفت نوشیده است.