نَفَس رحمانی در متون عرفانی

موضوع در پژوهش مزبور، نَفَس رحمانی از منظر عارفان دینی است که در راستای آن پرسش‌هایی من جمله این بحث مطرح شد که آیا مراد از نفس رحمانی یک اصطلاح ذوقی است و یا اینکه برگرفته از متون دینی است؟ هدف از طرح این بحث در آثار عرفانی چیست و اثبات آن چه مشکلی را حل خواهد کرد و چه کاربردی می تواند داشته باشد؟ با تبیین بحث این نتیجه حاصل شد که آنچه در آثار عرفا در این زمینه مطرح گشته برگرفته از متون دینی بوده و مشایخ عرفا با استناد بر آیات و روایات بر این مسلک منسلک اند که صور عالم در نفس رحمانی تجلی یافته و همه هستی با انبساط همین رحمت الهی است. اهل معرفت معتقدند که نظام هستی براساس نفس رحمانی آغاز و قیام دارد، پس عالم صورتی از نفَس رحمانی است. نفس رحمانی افزون‌بر اینکه واسط بین ظاهر و باطن است منشا تمام حرکات کمالیه می باشد و از‌این‌رو رحمت الهی در نظام تکوین و تشریع انبساط دارد و این اولین اصل از اساس هستی است که عالم بر آن استوار است؛ بنابراین هیچ وصفی جز این صفت نمی تواند موجب بقا و امنیت بشر گردد.