جایگاه فطرت در آرای امام خمینی

چکیده: امام خمینی در حکمت و عرفان، شاگرد حکیم شاه آبادی است و به‌تبع او در باب فطرت نظریه پردازی کرده و نوآوری هایی دارد. امام فطرت انسان را از لوازم وجودی او می داند و آن را متصف به خیریت و نورانیت معرفی می نماید. وی از راه‌های گوناگون با تمسک به مقتضیات فطرت، به اثبات مبدا، توحید و جامعیتش نسبت به صفات کمال می پردازد. وی همچنین مفهوم ولایت را به فطرت پیوند می‌دهد و بر اثبات معاد نیز استدلال های مبتنی بر فطرت می آورد. امام درباره انگاره فطری‌بودن دین نیز نظریه پردازی کرده و تحلیلی از رابطه مجموعه معارف دین از‌یک‌سو و فطرت انسانی از‌سوی‌دیگر، به‌دست داده است. در آرای امام خمینی بر فطرت عشق به کمال و تنفر از نقص، تکیه فراوان شده است. امام خمینی مباحث مربوط به فطرت را در مواضع پراکنده ای از آثارش مطرح کرده است، اما پژوهش حاضر نشان می دهد که مجموعه این مباحث، در دیدگاه امام خمینی، در قالب یک نظریه نظام مند و سازوار قابل صورت بندی است.