جایگاه حقیقت محمدی و حقیقت علوی در عرفان امام خمینی

چکیده: شناخت جایگاه حقیقت محمدی و حقیقت علوی در مراتب ظهور، یکی از بنیان‌های معرفتی عرفان امام در مبحث انسان کامل است. شناخت نسبت این دو و توجیه معنای ظهور تبعی اسم اعظم در حقیقت علوی و اختصاص اسم مستاثر به حقیقت محمدی مباحث جدیدی را پیش روی انسان می‌گشاید. اعتقاد به مقام علوی، در عرفان امام خمینی، نقطه عطفی است که آن را از عرفان ابن‌عربی و قیصری متمایز نموده و صبغه شیعی به آن داده است. ایشان در مسیله ولایت و خلافت ظاهری رسول ختمی مرتبت ملتزم به دو اصل ثقلین بوده و با آنکه احترام زیادی برای ابن‌عربی قایل است و او را شیخ کبیر می‌خواند؛ در مسیله خلافت رسول اکرم(ص) موضع می‌گیرد و با مبانی عرفانی پاسخ ایشان را می‌دهد. ایشان حقیقت علوی را در بحث ولایت مطلقه گنجانده و خلافت ظاهری را منتسب به آن بزگوار می‌داند.