ارتباط باغ طبیعت با باغ جان از منظر مولوی

هنر باغ سازی همانند شعر در عرفان از مشرب الهام سرچشمه گرفته است ومیتوان گفت این دو مناسبتی تمام با هم دارند. طبیعت و باغ در شعر عرفانی به فراوانی و با تعبیرات مختلف وجود دارد و به یقین مولوی از سردمداران تحول نگاه به طبیعت در ادبیات عرفانی است. واژه باغ و ترکیبات آن در شعر مولوی پربسامد بوده و با صورتهایی بدیع ظاهر شده است و در میان تمامی ترکیبات متنوع و متعدد باغ در اشعار وی، بیش از همه به باغ جان و باغ دل تاکید شده است. در این پژوهش به شیوه توصیفی - تحلیلی و از دریچه نگاه مولوی ویژگیهای باغ دل بررسی شده و در مقاسیه ای تطبیقی با خصوصیات باغ ایرانی قرار گرفته است. یافته ها نشان میدهد کهویژگیهای اصلی باغ دل همچون بهترین جایگاه دیدار یار، پرده پوشی، وحدتعارف باغ آفرین و باغبان الهی و...، می باشد. هر یک از این ویژگی ها در مقابل خصوصیتی مشابه در باغ ایرانی قرار دارد. خصوصیاتی همچون مکانی برای تامل و تماشا، درون گرایی، پوشیدگی، وجود زمان های مهم و محوریت آب و... است. این مقایسه ارتباط شالوده فکری مولوی در رابطه با باغ ایرانی را مشخص می نماید.