رابطه خدا و خلق در تفسیر عرفانی امام خمینی(ره)

در اندیشه عارفان، جهانی متمایز از خداوند وجود ندارد و آنچه غیر یا ماسوی الله خوانده می شود، مظاهر و مجالی تجلیات وجود الهی هستند، وجودی که خویش را در جهان آفرینش به نمایش می گذارد.نگاه عارف برخلاف عالم و فیلسوف که به جهان از جهت ساختار طبیعی یا هستی شناختی نظر می افکنند، معطوف به مظهریت اسما و صفات حُسنای الهی بودن آن است که بهره مند از آموزه های قرآنی نیز می باشد و این بهره مندی در آثار عرفانی امام خمینی کاملاً مشهود است؛ تاآنجاکه می توان آن را ازجمله شاخصه های عرفان امام نسبت به شناخت جهان یا تفسیر عرفانی از جهان دانست.در بیان عارفان علّت وجودی حجاب هستی، میل ذات الهی به جلوه گری خود است و این موضوع به خوبی در حدیث قدسی معروف به »کنز مخفی « مشاهده می شود.با سیری در آثار امام خمینی، چنین به دست می آید که ایشان دیدگاه های تفسیری خاصی درخصوص آیات مرتبط با نگرش عرفانی نسبت به جهان و رابطه خدا و خلق دارند که در این نوشتار با نگاهی به محوری ترین آیات تفسیری از نگاه ایشان درخصوص ویژگی های جهان، برخی از آرای تفسیری خاص و مهم ایشان در این زمینه واکاوی می شود.