تطابق معرفت‌شناسی میبدی در کشف‌الاسرار با آرای پدیدارشناسی

میبدی تفسیر خود را در سه مرحله یا به گفتۀ خود در سه »نوبت « پرداخته است. نوبت اول ترجمه ای است از آیات قرآن به فارسی روشن؛ نوبت دوم، به تفسیر آیات به مذاق متشرعان اختصاص یافته و در نوبت سوم به نقل گفته های عارفان و حسب حال های آن ها پرداخته است. اندیشه ای که منجر به این شیوۀ بی سابقه در تفسیر گشته است، شباهات فراوانی به آرا و نظریات پدیدارشناسی دارد. میبدی با مطالعۀ پدیده های خاص (مثل آیات قرآن، و هر پدیدۀ دیگری که در ضمن این آیات از آن سخن رفته است) از دو چشم انداز عرفانی و شرعی، سعی بر آن دارد که پدیدار هر پدیده را از ورای هر چشم انداز (شرعی و عرفانی) مطالعه کند. این مقاله با شیوه ا ی تحلیلی توصیفی مولفه های مشابه با پدیدارشناسی در تفسیر کشف الاسرار را بررسی می کند و به این نتیجه دست می یابد که کاربرد اصولی همچون تغییر حیث التفاتیت، مبارزه با تحویل گرایی، اپوخه و... در تفسیر کشف الاسرار، میبدی را به عنوان پدیدارشناس معرفی می کند.