توانمندی و هویت: دو درک متفاوت از امنیت در مکتب کپنهاک

رقابت و همکاری دو روی سکه روابط بین‌الملل در طول تاریخ بوده‌اند. رقابت به‌ضرورت توجه را معطوف به اهمیت ظرفیت‌های مادی می‌سازد. همکاری از نظر ماهیت، نگاه را به سوی مولفه‌های مترتب به کارگزار سوق می‌دهد. امنیت به عنوان باارزش‌ترین کالا در چهارچوب تیوریک ساختاری در بطن نظمی برای بازیگر حیات می‌یابد که او در آن از جایگاهی متمایز برخوردار است. توزیع توانمندی‌ها به‌گونه‌ای رقم خورده‌اند که برای او نفوذ را پدید آورده‌اند. در بطن تاکید بر اهمیت هویت کارگزار در شکل دادن به پدیده‌ها و حوادث، نظمی در صحنه روابط بین‌الملل باید حیات یابد که کمترین میزان تعارض هویتی و فزون‌ترین شباهت بین‌الاذهانی را حیات دهد. چنین نظمی بستر مساعد برای حیات یافتن نیازهای امنیتی را به 0وجود می‌آورد. روابط بین‌الملل مطلوب برای هر بازیگر محققاً بستگی به آن دارد که تا چه حد امکان تحقق امنیت وجود دارد. سوال مقاله این است که مطلوب‌ترین چهارچوب برای شکل دادن به امنیت کدام است. با درک ماهیت چندبعدی امنیت و اینکه جنبه‌های مادی و اجتماعی، نقشی تعیین‌کننده در شکل دادن به این مقوله دارند، فرضیه مقاله تاکید دارد که محیطی با کمترین تعارض هویتی و بالاترین جایگاه برای بازیگر، محققاً مناسب‌ترین فضای امنیتی را حیات می‌دهد.