جهانی‌شدن و مسیله فرسایش حاکمیت در عصر پساوستفالیا

مقاله پیش‌رو رابطه میان جهانی‌شدن و حاکمیت را مد نظر قرار داده و این پرسش اصلی را مطرح می‌سازد که فرایند جهانی‌شدن در عصر پساوستفالیا چه تاثیری بر حاکمیت دولت‌ها گذاشته است؟ در پاسخ به سوال مذکور، فرضیه مقاله از این قرار است که جهانی‌شدن منجر به فرسایش و زوال حاکمیت‌های ملی نگردیده و دولت‌های مستقلِ حاکم در یک آینده قابل پیش‌بینی همچنان مهم‌ترین کنشگران نظام جهانی باقی خواهند ماند، اما جهانی‌شدن حاکمیت‌ها را دستخوش تغییرات شگرفی ساخته و از میزان استقلال و ظرفیت خوداداره‌گری آنها به نفع حاکمیت‌های فراملی کاسته است.با این حساب دولت‌ها به‌رغم حفظ حاکمیت‌های ملی و تداوم ایفای نقش محوری خود ناگزیرند اقتضایات گذار از محیط بین‌الملل به محیط جهانی، و از نظم وستفالیایی به پساوستفالیایی را بپذیرند و با طیف متنوعی از کنشگران ذی‌نفوذ در چهارچوب ترتیبات اداره‌گری جهانی برای تدبیر مسایل دنیای امروز همکاری کنند؛ درنتیجه، به نظر می‌رسد که در عصر پساوستفالیا با توجه به حضور موازی حاکمیت‌های ملی و فراملی بیشتر می‌توان از مدیریت جهانی سخن گفت تا حکومت جهانی.