ارزیابی و پیشنهادات سیاست‌ گذاری فضای سایبر در جمهوری اسلامی ایران

در حالی ‎که نگاه کلاسیک (در قالب رئالیسم و شاخه‎های آن)، قدرت را محدود به عرصه‎های عینی تلقی می‌کرد، ظهور و بروز فن‎آوری‎های جدید و از جمله فن‎آوری اطلاعات و ارتباطات، هم ایجاد قدرت از طریق دانش و هم تولید ثروت از طریق فضای سایبر را امکان‌پذیر ساخته و عرصه جدیدی را در برابر همگان قرار داده است. امروزه، اهمیت فضای سایبر به‌حدی است که تعاملات استراتژیک سطح سیستم بین‌المللی را تحت تاثیر قرار داده و نظام اقتصاد سیاسی جهان را متحول نموده است. افزایش عمق نقش‌آفرینی عامل سایبر، کشورها را با مخاطرات امنیتی هم مواجه ساخته است. از همین رو، کشورهای جهان در راستای نیل به قدرت ملی، سیاست‌های کلان حوزه سایبر خود را با نگاهی استراتژیک فرمول‌بندی کرده و تلاش دارند تا از مزایای این عرصه جدید نهایت بهره‌برداری را داشته و با مشکلات و معضلات امنیتی آن مواجهه صحیحی داشته باشند. سئوال اصلی پژوهش اینست که بهره‌برداری حداکثری از پتانسیل‌های فضای سایبر، چه شکلی از سیاست‌گذاری و ساختاربندی را طلب می‌نماید؟ یافته های پژوهش نشان می دهد که استحصال کامل پتانسیل‌های فضای سایبر، نیازمند شکل خاصی از بازیگری است که تاکنون جمهوری اسلامی ایران درآن موفقیت مطلوبی کسب نکرده است. چارجوب نظری تحقیق، رویکرد اقتصاد سیاسی بوده و پژوهش جهت نیل به اهداف خود از روش توصیفی-تحلیلی استفاده نموده است. جمع آوری داده ها از طریق مطالعات کتابخانه ای، اینترنتی و اسنادی است و تحلیل فرآیند به صورت نظری انجام خواهد شد.