روابط اتحادیه اروپا با چین؛ از همکاری عمل‌گرایانه به سمت مشارکت راهبردی

روابط چین و اتحادیه اروپا به ‌صورت روزافزونی در حال گسترش و توسعه هستند. تحت شرایطی که رابطه چین و اروپا در ابتدا بیشتر از نوع معامله گرا و عمل‌گرا با نقش حداکثری عنصر تجارت بود، به‌تدریج با تغییر ماهیت به شکل راهبردی و فراگیر درآمده است. دراین‌ارتباط، این مقاله درصدد پاسخ به این سوال بود که عوامل موثر بر حرکت اتحادیه اروپا به سمت یک مشارکت راهبردی با چین و تنگناها و موانع موجود بر سر راه این مشارکت چه بوده‌اند؟ فرضیه پژوهش بیان می‌کند که نگاه مشترک به نظم جهانی، چندجانبه گرایی و منافع مشترک اقتصادی به امضای مشارکت راهبردی اروپا و چین انجامیده‌اند و در مقابل اختلافات داخلی درون اتحادیه اروپا، ابتکار کمربند و راه چین، وضعیت به رسمیت شناختن چین به‌عنوان اقتصاد بازار محور و تاثیر روابط فرا آتلانتیک و بحران اوکراین از چالش‌های روابط هستند. در این پژوهش از روش کیفی و تحلیل آمار در داخل چارچوب نظری وابستگی متقابل پیچیده کوهن و نای استفاده شد. نتایج پژوهش حاضر نشان دادند که اتحادیه اروپا نوع خاصی از مشارکت راهبردی را با تاکید بر سیالیت موضوعی و جغرافیایی به‌منظور اهداف راهبردی همچون نقش‌آفرینی موثر در روابط بین‌الملل تعریف کرده است و با تنوع‌بخشی در شراکت راهبردی خود در آسیا و راهبرد هند و آرام خود به دنبال ایجاد تغییر در رفتار چین است. در مقابل، چالش‎هایی همچون بحران اوکراین بر فشار‎ها برای بازنگری در سیاست راهبردی هند و آرام اتحادیه و هماهنگ‌سازی آن با تعریف محدودکننده و ضد چین ایالات‌متحده آمریکا افزوده‎اند.