واکاوی رفتارهای اسرائیل در سوریه در چهارچوب فرهنگ راهبردی (2020 - 2013)

بحران سوریه طی سال‌های 2013 تا 2020، به یکی از مهم‌ترین بحران‌های خاورمیانه تبدیل شد و این بحران در سطوح مختلف ازجمله ریشه‌های داخلی، نقش عوامل منطقه‌ای و قدرت‌های بزرگ قابل تامل است. اسرائیل ازجمله بازیگران منطقه‌ای است که اهداف متفاوتی در مقایسه با سایر قدرت‌ها برای خود در این بحران تعریف کرده بود. هدف این مقاله تبیین بنیان‌های فرهنگی حضور اسرائیل در بحران سوریه است. سوال اصلی مقاله عبارتست از: «کنشگری اسرائیل در بحران سوریه از سال 2013 تا 2020 بر چه مبنایی انجام شد؟» فرضیه مقاله اینگونه صورت‌بندی شده‌است: «رفتارهای راهبردی اسرائیل در بحران سوریه متاثر از برخی مولفه‌های فرهنگ راهبردی از جمله منزوی بودن در محیط امنیتی، بقا تحت تهدید و جزم اندیشی تقابلی بود». یافته‌های مقاله نشان می‌دهد مولفه‌های فرهنگ راهبردی موجب شکل‌دهی به منافع راهبردی و سپس کردارهای راهبردی اسرائیل شد. حاصل کردارهای راهبردی که به طور عمده در قالب حملات گسترده پیشگیرانه و پیشدستانه صورت گرفت، برای موازنه‌سازی و برتری نظامی در قلمرو حاکمیت سوریه علیه اهداف متحدین سوری بویژه ایران انجام شد. داده‌های این مقاله به شیوه کتابخانه‌ای گردآوری و با روش کیفی پردازش شده ‌‌است.

An analysis of Israeli behavior in Syria based on strategic culture (20132020)

The Syrian crisis 2013 2020 has become one of the most acute crises in the Middle East. It has various levels, including its domestic roots, the role of regional actors, and global powers. Israel is one of the regional powers that has set unique and distinct goals compared to other powers. The purpose of this article is to explain the cultural foundations of the regime’s involvement in the various stages of the Syrian crisis. The paper’s main question is: what basis has Israel been involved in the Syrian crisis 2013 2020? The paper’s hypothesis is as follows: Israel’s strategic behavior in the Syrian crisis is due to its strategic culture components such as seclusion in the security environment, survival under threat, and confrontational dogmatism. The article’s findings show that the components of strategic culture have shaped the strategic behaviors and then Israeli strategic practices in Syria. Accordingly, it has carried out widespread preventive and preemptive attacks to balance military advantage in the Syrian sovereignty, particularly against the goals of its Syrian allies, including the Islamic Republic of Iran. The data of this article were collected in a library manner and processed by the qualitative method.