روابط عمان با ایران در دوره سلطان هیثم بن طارق

سیاست خارجی هر کشوری ملهم از متغیرهای داخلی و پیرامونی است که به شکل مستقیم و یا با واسطه بر آن اثرگذارند. ساخت سیاسی کشورهای پادشاهی حوزه خلیج فارس به گونهای است که سیاست خارجی را بسیار متاثر از جایگاه نهادی پادشاه نموده‌است. سلطان نشین عمان نمونه اعلایی از این واقعیت سیاسی است. سیاست خارجی در این کشور به شدت تحت تاثیر سلاطین حاکم بر آن بوده است، انزواگرایی عمان در دوران سلطان سعید‌بن‌تیمور و چرخش آن به سیاست موازنه مثبت و تعامل شکوفای دوران سلطان قابوس نمونه بارزی از نقش پرقدرت سلطان عمان بر سیاست خارجی است. دهم ژانویه سال 2020 سلطان قابوس بعد از 50 سال سلطنت درگذشت. سلطان جدید عمان، هیثم بن طارق، درخصوص سیاست خارجی و روابط با ایران سابقه چندان روشنی ندارد. این مقاله سعی دارد با روش آینده‌پژوهی و سناریونگاری با متد منطق شهودی، آینده‌های محتمل در سیاست خارجی دوران پساقابوسی را بازنمایی کند. بر اساس عوامل اثرگذار و پیش‌ران‌های اثربخش در آینده سیاست خارجی عمان، شامل تغییر حاکمان، نظرات شخص حاکم، پذیرش مردمی سیاست‌های حاکم، شورای همکاری، آمریکا و ایران، چهار سناریو همنوایی با شورای همکاری خلیج فارس، بازگشت به انزواگرایی، تداوم سیاست خارجی و استقلال منطقه‌ای عمان از شورای همکاری و چرخش حداکثری بسوی ایالات متحده، مورد بازآفرینی قرار گرفت و بر اساس میزان استحکام در نظم منطقی سناریوها و شدت وقوع عوامل اصلی در هر یک از سناریوها، سناریوی تداوم سیاست خارجی عمان پس از سلطان قابوس بعنوان آینده محتمل برگزیده شد.

Oman’s relations with Iran during the reign of Sultan Haitham bin Tariq

The foreign policy of any country is inspired by internal and peripheral variables that directly or indirectly affect it. The political structure of the monarchies of the Persian Gulf is such that it has made foreign policy highly influenced by the king’s institutional position. Foreign policy in this country has been heavily influenced by the ruling monarchs, Oman’s isolationism during the reign of Saeed bin Timur and its shift to positive balance policy and the flourishing interaction of Sultan Qaboos is a prime example of his powerful role in Oman’s foreign policy. January 10, 2020 Sultan Qaboos died after 50 years of reign. Oman’s new king, Haitham bin Tariq, has little track record of foreign policy and relations with Iran. This article seeks to represent possible futures in post Qaboos foreign policy through a future study method and scenariobased approach. Based on influential factors and effective proponents of Oman’s future foreign policy, Including the change of rulers, the views of the ruler, the popular acceptance of the ruling policies, the GCC, the United States and Iran, four scenarios of alignment with the Persian Gulf Cooperation Council, return to isolation, continued foreign policy and Oman’s regional independence from the GCC, and maximum turnaround to the United States was examined and based on the robustness of the logical order of the scenarios and the severity of the underlying factors in each scenario, Oman’s foreign policy continuity scenario after Sultan Qaboos was selected as possible future.