منطقه‌گرایی‌نوین در غرب آسیا و جنوب‌شرق آسیا: تامل مقایسه‌ای

واقعیت عرصه کنونیِ جهان به گونه‌ای است که سامان‌یابی آن برحسب سه مفهوم مدنظر قرار گرفته است: دولت، منطقه و قاره. بر همین اساس، به ویژه در سه دهه اخیر، منطقه هم به عنوان یک سطح تحلیل و هم به عنوان یک واحد تحلیل، بیش از پیش توجه دانش‌پژوهان را به خود جلب کرده است؛ از سوی دیگر، از آنجاکه بسیاری از معضلاتِ کنونی در عرصه بین‌المللی نه راه حل جهانی دارند و نه راه حل ملی، حل‌و‌فصلِ منطقه‌ایِ آنها به مراتب آسان‌تر است. این واقعیتِ عینی و تحلیلی در آسیا بیش از پیش خود را بروز داده است.در این میان ‌غرب‌آسیا و جنوب‌شرق‌آسیا از جمله مناطقی هستند که منطقه‌گرایی را به عنوان یک روند به خود دیده‌اند. هدف این نوشتار مقایسه تجربه منطقه‌گرایی‌ در ‌غرب‌آسیا و جنوب‌شرق آسیا در طی سه دهه اخیر با بهره‌گیری از یک چارچوبِ مفهومیِ مناسب است. برای نیل به این هدف،تلاش می‌شود به این پرسش پاسخ داده شود که کدام یک از دو منطقه در پیشبردِ منطقه‌گرایی‌نوین پیشروتر بوده است؟به منظور پاسخ به این پرسش، مشابهت‌ها و تفاوت‌های دو منطقه در پیشبردِ منطقه‌گرایی‌نوین شناسایی خواهد شد. برای گردآوریِ داده‌ها از هر دو روش کیفی و کمی بهره خواهیم گرفت؛ بدین معنا که هم از اسناد رسمی، رسانه‌ای و منابع مکتوب و اینترنتی بهره خواهیم برد و هم از آمار کمّیِ مندرج در پایگاه‌های دادۀ دولت‌ها و سازمان‌های بین‌المللی. برای تحلیل داده‌ها نیز از روش تحلیل محتوای کیفی و کمی برحسبِ مقوله‌های مفهومی که از چارچوب نظری به دست خواهد آمد، سود خواهیم جست. یافته این نوشتار این است که جنوب شرق آسیا در پیشبرد منطقه گرایی نوین پیشروتر از غرب آسیا بوده است که به نوبه خود می تواند زمینه پژوهش درباره دورنمای مقایسه ای منطقه گرایی نوین و نقد مقایسه ای منطقه گرایی نوین را فراهم سازد.

New-Regionalism in West Asia and Southeast Asia: A Comparative Reflection

Current global politics can be organized in terms of state, continent, and region. Thus, not least during recent three decades. region, both as a level of analysis and as a unit of analysis, has increasingly received scholarly attention. Moreover, a lot of emerging problems embedded in the international spherelack a national and/or global solution. It is easy to resolve regionally. This fact has been more prominent in theasian regions. In the meanwhile, West Asia and Southeast Asia are among regions gone through regionalism continuously. The paper aims to compare regionalism in these two regions by drawing on an appropriate conceptual framework. In doing so, the question is that which these reions has been more successful in promoting new regionalism during recent three decades? In answering, differences and similarities between them will be identified. In order to gather data, we shall use both qualitative and quantitative methods, and in oder to analize data, we will drw on content analysis. The finding is that Southeast Asia has been more successful in promoting new regionalism during recent three decades, which can pave the ground for research on a comparative prospect on new regionalism in West Asia and Southeast Asia and a critical reflection on it.