راهبرد خاورمیانه ای اروپا در قبال آمریکا پس از بهار عربی (2011-2018)

فروپاشی اتحاد شوروی و شکل‌گیری ساختار نوین قدرت در نتیجه تحولات آخرین دهه قرن بیستم ، بسیاری از کنشگران را بر آن داشته تا در جهت تضمین امنیت و بقای خود، راهبردهای امنیتی جدیدی را اتخاذ نمایند. اروپا به‌عنوان یکی از بازیگران بین‌المللی فعال از روند مزبور تاثیر پذیرفته و تلاش داشته تا راهبردهای امنیتی مقتضی را اتخاذ کند. در این راستا، پژوهش حاضر درصدد است تا با بهره‌گیری از نظریه واقع‌گرایی ساختاری والتز و مدل تعدیل‌شده برت هنسن و پیتر تافت و آندره ویول به تبیین ماهیت پویش‌های امنیتی خاورمیانه‌ای اروپا در بستر ساختار نظام بین‌الملل نوین بپردازد. دوره زمانی این پژوهش بین سال‌های 2011 تا 2017 بوده و سه تحولِ بهار عربی، موضوع هسته‌ای ایران و صلح فلسطین و اسرائیل به‌منظور سنجش همگرایی یا واگرایی در روابط امنیتی سیاسی فراآتلانتیکی مورد توجه قرار گرفته است. نگاهی اجمالی به راهبردهای امنیتی خاورمیانه‌ای اروپا حاکی از آن است که راهبرد امنیتی اروپا در قبال برنامه هسته‌ای ایران ترکیبی از دنباله‌روی نرم و موازنه نرم بوده در حالی که در بهار عربی، دنباله‌روی سخت و در منازعه کنونی اعراب و اسرائیل موازنه نرم وجه غالب راهبرد امنیتی اروپا بوده است. یافته‌های مقاله حاکی از آن است که در پرتو بهره‌گیری از 3 متغیر مستقلِ قدرت نسبی، امنیت نسبی و ایدئولوژی نسبی می‌توان راهبردهای امنیتی اروپا را تبیین و استنتاج نمود. روش پژوهش در این مقاله، توصیفی تحلیلی بوده و گردآوری اطلاعات نیز به روش کتابخانه‌ای انجام می‌گیرد.

The Middle East strategy of Europe towards the United States since the Arab spring

The dissolution of soviet union and the formation of a new international power structure in the last decade of the twenty century have affected international actors to adopt new security strategies in order to maintain their securities. developments present paper seeks to explain the nature of Western European security shields in the context of a global unipolar system, using Waltz’s Structural Realist Theory and the Moderated Model by Birthe Hansen and Peter Taft and Andres Wivel. The period of this research is between 2011 and 2017, and three developments in the Arab Spring, the nuclear issue of Iran, and the ArabIsraeli peace process, have been considered in order to measure convergence and divergence in transatlantic politicalsecurity relations.The A glimpse of the EU’s Middle East security strategy suggests that the European security strategy for Iran’s nuclear program is a combination of soft bandwagoning and soft balances, while in the Arab Spring, the difficult followup in the current Arab struggle And Israel’s soft balance has been the dominant element of Europe’s security strategy.findings of the paper indicate that in the light of the use of three independent variables of relative strength, relative security and relative ideology, one can explain and derive European security strategies. The research method in this paper is descriptiveanalytical and data collection is done by the library method.