راهبرد سیاست خارجی ترامپ در قبال پرونده هسته‌ای ایران

طی چند دهه اخیر، مناقشه هسته‌ای ایران با کشورهای غربی و ابعاد گوناگون آن به اصلی‌ترین موضوع سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران تبدیل شده است. در این میان نوع مواجهه آمریکا به عنوان هژمون سیستم بین‌المللی با این موضوع از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. این پژوهش تلاش دارد الگوی راهبردی ترامپ را در قبال پرونده هسته‌ای ایران در یک چارچوب منطقی و علمی مورد ارزیابی قرار دهد. روش پژوهش از نوع کیفی و رویکرد توصیفی تحلیلی می‌باشد، همچنین گردآوری منابع به‌صورت کتابخانه‌ای صورت گرفته است. بر این اساس پرسش پژوهش اینگونه مطرح می‌شود که الگوی راهبردی ترامپ در قبال پرونده هسته‌ای ایران چگونه بوده است؟ بنظر می‌رسد ترامپ از همان ابتدا الگوی متفاوتی را نسبت به گذشتگان در مناقشات بین‌المللی و منطقه خاورمیانه در پیش گرفته است. بسیاری از تحلیل‌گران سیاست خارجی ترامپ را مبهم با آینده‌ای نامشخص دانسته و بر رفتار غیر معمول شخصیتی وی تاکید می‌کنند اما در ادامه این فرضیه به اثبات می‌رسد که رویکرد ترامپ به پرونده هسته‌ای برگرفته از رویکرد تلفیقی از شبه انزواگرایی واقع‌گرایی با تاکید بر دکترین خروج بوده است. در کانون مرکزی این نگرش، الگوی راهبردی ترامپ، در راستای شعار نخست آمریکا و احیای عظمت دوباره آمریکا با اولویت دادن به منافع و اهداف آمریکا مورد توجه قرار گرفته است