تبیین نسبت «نفس واحده» با «آدم» بر اساس تحلیل مفهوم «نفس» در نظام آیات قرآن

بسیاری از مفسران تعبیر «نفس واحده» در قرآن را با شخص آدم تطبیق داده‌اند؛ درحالی‌که این تطبیق با موانع و چالش‌هایی روبروست؛ مانند پیدایش تناقض در معنای آیه، مخالفت با قواعد نحوی، مخالفت با عقل و نقل صحیح. این پژوهش بر اساس تبیین حقیقت قرآنی «نفس» و تمایز آن از «روح» در نظام آیات قرآن، نشان می‌دهد که آیات نفس واحده به ماهیت واحد همه انسان‌ها از زن و مرد اشاره دارد و مراد از آن شخص آدم نیست؛ زیرا در نظام آیات قرآن، «نفس» ماهیت وجودی نوع «انسان» است که در آخرین مرحله آفرینش، «تسویه» می‌شود و همزمان با انشاء خلقت آن، انسان از «روح» الهی برخوردار می‌گردد و «آدم» اولین نمونه انسان برخوردار از نفس متاثّر از روح الهی است و او نیز همچون سایر انسانها از جنس نفس واحده آفریده شده است.

Explaining the relationship between single soul and Adam: the analysis of the concept of soul in the system of Quranic verses

Many exegetes have adapted the term single soul in the Qur’an to Adam but this adaptation faces some obstacles and challenges. They include contradictions in the meaning of the verse, violation of syntactic rules, irrationality and inaccurate narration. Based on the Qur’anic truth of soul and its distinction from spirit in the system of Qur’anic verses, this paper exposes that verses on “single soul” refer to the single nature of all human beings, male and female, and are not exclusive to Adam. It is because in the Quranic system of verses, soul is the existential nature of the human type, which is purified in the last stage of creation. At the time of creation, man is blessed with the divine spirit and Adam was the first human consecrated with divine spirit. In fact, like other human beings, he was fashioned from a single soul.