مدل یابی کاهش ریسک طلاق بر اساس صمیمیت زناشویی، مثلث سازی و دلبستگی با نقش میانجی پیوستگی و انطباق ‌پذیری در افراد متاهل با سابقه 2 تا 5 سال

این پژوهش با هدف بررسی مدل یابی کاهش ریسک طلاق بر اساس صمیمیت زناشویی، مثلث سازی و دلبستگی با نقش میانجی پیوستگی و انطباق در افراد متاهل بود. روش پژوهش همبستگی و از نوع تحلیل مسیر بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه افراد متاهل شهر نکا بود و دامنه سنی بین آزمودنی ها از 22 تا 40 است. نمونه آماری پژوهش حاضر 186 نفر به روش نمونه گیری غیر تصادفی در دسترس بر اساس فرمول (klein, 1998) انتخاب شدند. ملاک ورود به پژوهش افراد متاهل با سابقه 2 تا 5 سال و دامنه سنی بین 22 تا 40 سال بود. برای سنجش کاهش ریسک طلاق، صمیمیت زناشویی، مثلث سازی، دلبستگی، پیوستگی و انطباق پذیری به ترتیب از پرسشنامه شاخص بی ثباتی ازدواج (johansson & booth, 1987)، پرسشنامه صمیمیت زناشویی (1983 walker & thompson,)، پرسشنامه مثلث سازی yousefi & bahrami, 1391))، پرسشنامه ی دلبستگی (collins & reid, 1990 )و پرسشنامه ی پیوستگی و انطباق پذیری (elsonet at al., 1985) استفاده شد. نتایج تحلیل داده ها نشان داد صمیمیت زناشویی، دلبستگی، انطباق پذیری و پیوستگی بر کاهش ریسک طلاق (بی ثباتی ازدواج) اثر منفی و مستقیمی دارد. همچنین به ترتیب 32 و 24 درصد از تاثیر صمیمیت زناشویی و دلبستگی بر کاهش ریسک طلاق (بی ثباتی ازدواج) از طریق پیوستگی می تواند تبیین گردد. به علاوه به ترتیب 58 و 32 درصد از تاثیر مثلث سازی و دلبستگی بر کاهش ریسک طلاق (بی ثباتی ازدواج) از طریق انطباق پذیری می تواند تبیین گردد.بنابراین می توان گفت که بین صمیمیت، دلبستگی و کاهش ریسک طلاق با در نظر گرفتن نقش میانجی پیوستگی رابطه وجود دارد. همچنین بین مثلث سازی و دلبستگی بر کاهش ریسک طلاق با در نظر گرفتن نقش میانجی انطباق پذیری رابطه وجود دارد

modeling reduce the risk of divorce based on marital intimacy, triangulation and attachment with the mediating role of cohesion and adaptability in married people with a history of 2 to 5 years

the present study sought to propose a divorce risk reduction model based on marital intimacy, triangulation, and attachment with a focus on the mediating role of cohesion and adaptability in married people. this study was conducted using a correlational and path analysis design. the participants were 186 married people residing in neka, a city in mazandaran province, iran. the participants’ ages ranged from 22 to 40 years, and they were selected through non-random convenience sampling based on klein's formula (1998). the criteria for enrollment in the study were being married for 2 to 5 years and the age range of 22 and 40 years. the instruments used to collect the data were the marital instability index (edwards, johnson & booth, 1987), the intimacy scale (is) (walker & thompson, 1983), the triangulation questionnaire (yousefi & bahrami, 2012), the adult attachment scale (collins & reed, 1990), and the family adaptability and cohesion evaluation scale (faces) (elson, portner, & bell, 1985). the findings revealed that marital intimacy, attachment, adaptability, and cohesion have a negative and direct effect on reducing the risk of divorce (marriage instability). in addition, 32% and 24% of the impact of marital intimacy and attachment on reducing the risk of divorce (marriage instability) can be explained through cohesion. furthermore, 58% and 32% of the effects of triangulation and attachment on reducing the risk of divorce (marriage instability) can be explained through adaptability. the data in this study showed a relationship between intimacy, attachment, and divorce risk reduction mediated by cohesion. in addition, triangulation and attachment can reduce the risk of divorce through the mediating role of adaptability.