ارایه مدلی جهت ارزیابی عوامل موثر بر برنامه‌های درسی پاسخگوی ادراک شده در مدارس هوشمند

هدف پژوهش حاضر بررسی عوامل موثر بر توسعه برنامه‌های درسی پاسخگوی ادراک شده در مدارس هوشمند است. جامعه آماری این پژوهش را کلیه معلمان مدارس هوشمند شهر تهران در سال تحصیلی 1390ـ 1388 تشکیل می‌دهد. روش تحقیق، توصیفی از نوع همبستگی است. روش نمونه‌گیری، خوشه‌ای چند مرحله‌ای بوده که در نهایت 360 نفر از معلمان به‌طور تصادفی انتخاب شدند. ابزار تحقیق سه پرسشنامه محقق‌ساخته (یکی در خصوص عوامل موثر بر برنامه‌های درسی پاسخگوی ادراک شده، دیگری در خصوص مولفه‌های برنامه‌های درسی پاسخگوی ادراک شده و پرسشنامه دیگر در خصوص ایجاد انگیزه دانش‌آموزان مدارس هوشمند) بوده است. روایی آنها به لحاظ محتوا تامین شده و ضریب اعتبار آنها براساس آلفای کرونباخ به ترتیب معادل 93/0، 89/0 و 87/0 به‌دست آمده است. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از روش همبستگی پیرسون و مدل معادلات ساختاری استفاده شده است. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهند، از بین متغیرهای هفتگانه مورد مطالعه، توجه به تفاوت‌های فردی (307/0)، توجه به یادگیری در حد تسلط (263/0)، و توجه به پژوهش‌محوری (219/0)، به ترتیب بیشترین تاثیر کلی را بر برنامه‌های درسی پاسخگوی ادراک شده داشته‌اند. براساس یافته‌های به دست آمده از تحقیق 422/115= chi-square، 963/0=gfi، 921/0=agfi، 000/0 =p-value، 055/0 = rmsea است. بر این اساس، برازش مدل مورد مطالعه در حد قابل قبول می‌باشد.