ساختار تصمیم‌گیری مطلوب در طراحی برنامه درسی آموزش عالی: دیدگاه اعضای هیات علمی و متخصصان برنامه درسی

هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی دیدگاه اعضای هیات علمی و متخصصان برنامه درسی نسبت به وضعیت مطلوب ساختار تصمیم‌گیری در طراحی برنامه درسی آموزش عالی به تفکیک نه عنصر برنامه درسی (اهداف، محتوا، فعالیت‌های یادگیری، راهبردهای تدریس، ارزشیابی، گروه‌بندی، منابع و ابزار یادگیری، زمان و فضا) بود. جامعه آماری پژوهش، اعضای هیات علمی دانشگاه فردوسی مشهد و متخصصان برنامه درسی کشور هستند. به کمک روش نمونه‌گیری طبقه‌ای 110 نفر از اعضای هیات علمی دانشگاه فردوسی مشهد با استفاده از جدول مورگان و تعداد 30 نفر از متخصصان برنامه درسی از 6 دانشگاه کشور به روش نمونه‌گیری غیر احتمالی به شیوه در دسترس (سهل‌الوصول) انتخاب شدند. روش پژوهش حاضر، توصیفی و از نوع پیمایشی و ابزار پژوهش نیز پرسشنامه محقق ساخته است. یافته‌های مربوط به آمار توصیفی (میانگین مولفه‌ها) نشان می‌دهد که استادان خواستار وضعیت نیمه متمرکز در تصمیم‌گیری‌های مربوط به مولفه‌های محتوا، هدف، ارزشیابی، زمان و فضا هستند. همچنین آنان وضعیت عدم تمرکز تصمیم‌گیری در چهار مولفه یادگیری، روش‌های تدریس، گروه بندی، منابع و ابزار یادگیری را می‌طلبند. میانگین نمرات نظرات متخصصان برنامه درسی نشان می‌دهد که آنها خواهان وضعیت نیمه متمرکز در تصمیم‌گیری در مولفه هدف و محتوا، ارزشیابی و زمان و خواستار وضعیت عدم تمرکز در مولفه‌های فعالیت‌های یادگیری و روش تدریس، گروه بندی، منابع و ابزار و فضا بودند. همچنین نتایج مربوط به آمار استنباطی (روش آنالیز واریانس چند متغیره) نشان داد که میان نظرات استادن دانشکده‌های مختلف و استادان با مرتبه علمی متفاوت از لحاظ دیدگاه نسبت به وضعیت مطلوب تصمیم‌گیری در برنامه درسی دانشگاهی تفاوت معناداری وجود ندارد. همچنین نتایج مربوط به آزمون t نمایانگر این است که بین نظرات متخصصان برنامه درسی و اعضای هیات علمی تفاوت معناداری مشاهده شد؛ بدین صورت که متخصصان برنامه درسی خواهان وضعیت عدم تمرکز بیشتری در تصمیم‌گیری‌ها بودند. بنابراین پیشنهاد می‌شود تا اختیارات بیشتری به دانشگاه‌ها پیرامون طراحی برنامه درسی، داده شود