رابطه راهبردهای یادگیری خودتنظیم و انگیزش پیشرفت دانش‌آموزان دوره متوسطه

هدف از این پژوهش، بررسی ارتباط میان راهبرد‌های یادگیری خودتنظیم و انگیزش پیشرفت دانش‌آموزان است. جامعه آماری این پژوهش شامل 4895 نفر ازدانش آموزان دختر و پسر دوره دبیرستان ناحیه یک شهر ساری سال تحصیلی 90 ـ 89 می‌شود که تعداد 324 نفر از آنان با استفاده از جدول تعیین حجم نمونه کرجسی و مورگان با آلفای 5% به عنوان نمونه با روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای به تفکیک جنسیت انتخاب شده، مورد مطالعه قرار گرفته‌اند. از این تعداد 151 نفر پسر و 173نفر دختر بودند. روش پژوهش از نوع توصیفی ـ پیمایشی و ابزار جمع‌آوری داده‌ها برای سنجش خود تنظیمی دانش‌آموزان، پرسشنامه خود تنظیمی ام اس ال کیو. پینتریچ ودی‏گروت بود. زیمر من و مارتینز پونز (، (zimmerman andpons, 1986) ضریب پایایی پرسشنامه را با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ 89/0 برآورد کردند. جهت سنجش انگیزش پیشرفت، پایایی پرسشنامه انگیزش پیشرفت هرمنس 1970)،hermanc) را 73/0 تخمین زدند. با استفاده از روش آماری ضرایب همبستگی ،آزمون‌ t گروه‌های مستقل، تحلیل واریانس چند متغیری (مانووا) و رگرسیون چند متغیری دادها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج به دست آمده پژوهش نشان داد که بین راهبردهای یادگیری خودتنظیم و انگیزش پیشرفت دانش‌آموزان رابطه معناداری وجود دارد . همچنین میان جنسیت وراهبردهای یادگیری خودتنظیم دانش‌آموزان تفاوت معنادار وجود داشت و بین جنسیت و انگیزش پیشرفت دانش‌آموزان تفاوت معنادار وجود نداشت. تحلیل رگرسون چندگانه بیان کرد که از میان خرده مقیاس‌های راهبردهای یادگیری خود تنظیم، تنها راهبردهای مدیریت منابع می‌تواند پیش بینی کننده مطلوبی از انگیزش پیشرفت دانش‌آموزان به عمل آورد .