بررسی تنوع ژنتیکی در میان شترهای دو کوهانه استان اردبیل

شتر دو کوهانه استان اردبیل در شمال غربی ایران یک ذخیره ژنتیکی ارزشمند محسوب می شود ولی جمعیت آن به شدت رو به کاهش بوده است. از این رو هدف ما بررسی تنوع ژنتیکی میتوکندریایی در داخل این جمعیت می باشد. در 37 نمونه، یک ناحیه 518 جفت بازی از dna میتوکندریایی (mtdna) شامل بخشی از ژن سیتوکروم b، trna های اسیدهای آمینه ترئونین و پرولین و آغاز ناحیه کنترل به طور موفقیت آمیز تکثیر و با توالی مرجع mtdna شتر دوکوهانه هم ردیف گردید. در مجموع، 5 ناحیه چندشکل و سه هاپلوتیپ مجزا بدست آمد. هتروزایگوسیتی برآورد شده از فراوانی های هاپلوتیپی 503/0 بدست آمد که حاکی از تنوع ژنتیکی بالا و دور از انتظار در داخل جمعیت شتر دوکوهانه ایرانی است. نتایج مطالعه حاضر، کاربردهای مهمی در حفظ تنوع ژنتیکی و مدیریت تولیدات دامی داشته و موجب ثبات یا افزایش بالقوه ی ارزش اقتصادی شتر می گردد. مطالعات بیشتر با استفاده از dna هسته ای همچون نشانگرهای کروموزوم y و ریزماهواره ها یا چندشکلی های تک نوکلئوتیدی می توانند نتایج این مطالعه را تقویت نمایند.

Genetic Diversity within Bactrian Camel Population of Ardebil Province

The Bactrian camel of Ardebil province, northwestern of Iran, is an adapted genetic resource and a great national wealth; however its population has dramatically decreased in numbers. Therefore, we aim to investigate the mitochondrial genetic diversity within this population. In 37 individuals, a 518bp region of the mitochondrial DNA (mtDNA) that spanned a portion of the cytochrome b gene, the tRNAs praline and threonine, and the beginning of the control region were successfully amplified and aligned to the Bactrian mtDNA reference sequence. In total, we recovered 5 polymorphic sites and five distinct haplotypes. The heterozygosis estimated from the haplotype frequencies were 0.503 indicating an unexpected high genetic diversity within Iranian Bactrian camels. Our results have important implications for the conservation of genetic diversity and the management of livestock production to facilitate the retention of or potential increase in the camels rsquo; economic value. Further studies using nuclear DNA such as Y chromosome markers and microsatellites or single nucleotide polymorphisms are encouraged to substantiate the results of this study.