بررسی روند تجزیه‌پذیری دانه جو و سویای پرتوتابی شده با سطوح مختلف پرتو گاما و اثر آنها در عملکرد پرواری بره‌ها

به منظور بررسی اثر سطوح مختلف پرتوتابی گاما بر روند تجزیه پذیری دانه جو و سویا و نیز استفاده آنها در جیره بره های پرواری، این مطالعه در قالب دو آزمایش انجام شد. در آزمایش اول دو سطح پرتوتابی گاما (50 و 75 کیلوگری) روی دانه جو و سویا اعمال و روند تجزیه پذیری آنها در زمان های مختلف انکوباسیون در شکمبه اندازه گیری شد. داده های حاصل از آزمایش اول نشان داد که پرتوتابی گاما موجب افزایش بخش تند تجزیه و کند تجزیه ماده خشک دانه جو شد، ولیکن بخش تند تجزیه پروتئین دانه جو را کاهش و بخش کند تجزیه را افزایش داد (05/0>p). پرتوتابی گاما روی دانه سویا موجب کاهش بخش تند تجزیه پروتئین و ماده خشک دانه سویا و افزایش بخش کند تجزیه پروتئین و ماده خشک دانه سویا شد (05/0>p). آزمایش دوم به منظور ارزیابی علمکرد بره های پرواری در قالب طرح کاملاً تصادفی با 3 تیمار (جیره غذایی) و 6 تکرار روی بره های نر نژاد دالاق انجام شد. تیمارهای این مطالعه شامل دانه های جو و سویای پرتوتابی نشده (شاهد)، پرتوتابی شده با دزهای 50 و 75 کیلوگری بودند. نمونه گیری از مدفوع به منظور تعیین قابلیت هضم خوراک انجام شد. پس از طی دوره پروار از هر تیمار 3 بره کشتار و اعضای داخلی آنها به طور جداگانه توزین شد. داده های حاصل از آزمایش توسط نرم افزار sas مورد آنالیز قرار گرفت. نتایج تجزیه واریانس در این مطالعه نشان داد پرتوتابی به طور معنی داری وزن گیری در طول دوره پروار را افزایش داد (05/0>p). پرتوتابی با دز 75 کیلوگری به طور معنی داری باعث بهبود ضریب تبدیل و قابلیت هضم خوراک شد (05/0>p). با توجه به نتایج بدست آمده در این مطالعه می توان استفاده از پرتوتابی را برای فرآوری منابع پروتئینی با ارزش به منظورعبوری کردن آنها و نیز بر منابع غلات به منظور افزایش بهره گیری از آنها توصیه نمود.