بررسی اثرات استفاده از سطوح مختلف دانه های زنیان (l. carum copticum) و گشنیز (coriandrum sativum l.) بر عملکرد و خصوصیات لاشه جوجه های گوشتی راس

این آزمایش به منظور بررسی مقایسه دانه زنیان (carum copticum) و دانه گشنیز (coriandrum sativum) بر پارامترهای عملکردی و وزن نسبی اجزای لاشه در جوجه های گوشتی انجام گرفت. آزمایش به روش فاکتوریل (3 *3) در قالب طرح کاملاً تصادفی با تعداد 288 قطعه جوجه گوشتی راس 308 در 9 تیمار، شامل دانه زنیان در سه سطح (صفر، 1 درصد و 2 درصد) و نیز دانه گشنیز در سه سطح (صفر، 1 درصد و 2 درصد) با 4 تکرار به مدت 6 هفته انجام گرفت. در پایان دوره، به طور معنی داری، سطوح 1 درصد دانه های زنیان و گشنیز از بیشترین افزایش وزن روزانه برخوردار بودند و بالاترین ضریب تبدیل خوراک و کمترین میزان مصرف خوراک مربوط به سطوح 2 درصد دانه گشنیز بود (05/0> p)، هم چنین درباره ی وزن نسبی اجزا لاشه تیمارهای حاوی سطوح 2 درصد دانه زنیان و 2 درصد دانه گشنیز به طور معنی داری (05/0>p) نسبت به دیگر تیمارها از بیشترین وزن و بلندترین طول ژژنوم و ایلئوم برخوردار بودند. هم چنین، به طور معنی not;داری وزن پیش معده، سنگدان و چربی محوطه بطنی در تیمارهای حاوی سطوح 2 درصد دانه زنیان، 2 درصد دانه گشنیز بیشتر بود (05/0>p)، به طور کلی نتایج این پژوهش نشان داد که دانه های زنیان و گشنیز در سطوح بالا (2 درصد) به طور معنی داری اثر مهارکنندگی بر مصرف خوراک، افزایش وزن و ضریب تبدیل را داشتند. اگرچه، دانه های زنیان و گشنیز در سطوح 1 درصد بهترین تاثیر را بر عملکرد جوجه های گوشتی ایفا کردند.