مقایسه اثرات سطوح مختلف ورمی هوموس و آنتی بیوتیک ویرجینیامایسین بر عملکرد و ویژگی های ریخت شناسی روده باریک بلدرچین ژاپنی

این آزمایش به منظور مقایسه اثرات سطوح مختلف ورمی هوموس و آنتی بیوتیک ویرجینیامایسین بر عملکرد و خصوصیات ریخت شناسی روده باریک بلدرچین ژاپنی انجام شد. برای این منظور 280 قطعه بلدرچین 4 روزه در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 7 تیمار و 4 تکرار و 10 جوجه در هر تکرار استفاده شد. جوجه های گروه یک که شاهد در نظر گرفته شدند، با جیره غذایی پایه (فاقد هر گونه افزودنی محرک رشد) تغذیه شدند. برای تیمار های دو تا شش سطوح 0.2، 0.4، 0.6، 0.8 و 1 درصد ورمی هوموس در نظر گرفته شد و جوجه های تیمار هفت با جیره حاوی 0.15 درصد آنتی بیوتیک ویرجینیامایسین تغذیه شدند. در دوره پرورش کمترین ضریب تبدیل غذایی متعلق به تیمار 0.6 درصد ورمی هوموس بود و بیش ترین آن در تیمار ویرجینیامایسین مشاهده شد ( p<0.05). مکمل سازی جیره با ورمی هوموس و آنتی بیوتیک تاثیر معنی داری بر طول و طول نسبی قسمت های مختلف روده نداشت. بیشترین ارتفاع پرز در دوازدهه، ژژونوم و ایلئوم به ترتیب در تیمار های 0.6 درصد، 0.4 درصد و یک درصد ورمی هوموس مشاهده شد و کم ترین ارتفاع پرز در دوازدهه و ایلئوم متعلق به پرندگان تغذیه شده با جیره حاوی آنتی بیوتیک مشاهده شد ( p<0.05). عرض پرز در هیچکدام از قسمت های روده باریک تحت تاثیر تیمار ها قرار نگرفت. عمق کریپت در دوازدهه و ایلئوم تمامی گروه های آزمایشی نسبت به تیمار شاهد کاهش یافت ( p<0.05). بیش ترین نسبت ارتفاع پرز به عمق کریپت (شاخص پرز) در سه قسمت روده در گروه 0.6 درصد ورمی هوموس و کم ترین آن در گروه شاهد مشاهده شد. اثر تیمار های آزمایشی بر سطح پرز در دوازدهه و ایلئوم معنی دار نبود، اما بیش ترین سطح پرز در ژژونوم در تیمار 0.8 درصد ورمی هوموس مشاهده شد. با توجه به تاثیر مطلوب سطح 0.6 درصد ورمی هوموس بر شاخص پرز و عملکرد پرندگان، به نظر می رسد این سطح از ورمی هوموس جایگزین مناسبی برای آنتی بیوتیک های محرک رشد باشد، که علاوه بر بهبود پرز های روده و عملکرد پرندگان، سلامت انسان و محیط زیست را نیز فراهم می آورد.