اثر برشته و اکسترود کردن بر بخش‌های نیتروژن و تجزیه‌پذیری شکمبه‌ای پروتیین دانه سویا

این آزمایش برای تعیین بخش‌های نیتروژن و تجزیه‌پذیری شکمبه‌ای ماده خشک و پروتیین دانه سویای خام و حرارت داده شده (برشته یا اکسترود شده) انجام شد. نمونه ها در زمآنهای 2، 4، 8، 16، 24 و 48 ساعت در شکمبه 4 راس بره نر کردی (با میانگین وزن زنده 3±50 کیلوگرم) دارای کانولای شکمبه انکوباسیون شدند. بخش های مختلف نیتروژن نمونه ها با روش های شیمیایی اندازه گیری شد. اکسترود کردن، نیتروژن غیرپروتیینی و پروتیین غیر قابل حل در شوینده اسیدی در دانه سویا را کاهش داد. برشته کردن، پروتیین قابل حل در بافر و نیتروژن قابل حل در شوینده خنثی را در مقایسه با سویای خام به ترتیب کاهش و افزایش داد. کمترین مقدار نیتروژن غیرپروتیینی و پروتیین غیر قابل حل در شوینده اسیدی در سویای اکسترود شده مشاهده شد. اکسترود کردن دانه سویا بخش سریع تجزیه (a) و بخش کند تجزیه (b) پروتیین را به ترتیب کاهش و افزایش داد. برشته کردن و اکسترود کردن به طور معنی داری نرخ تجزیه‌پذیری (c) را کاهش دادند. تجزیه‌پذیری موثرماده خشک و پروتیین خام دانه سویا به طور معنی داری به وسیله فرآوری حرارتی کاهش یافت. برشته کردن و اکسترود کردن بر بخش بالقوه قابل تجزیه (a+b) ماده خشک و پروتیین خام دانه سویا اثری نداشتند. فرآوری حرارتی به طور موثری باعث تغییر در بخش‌های نیتروژن و کاهش تجزیه‌پذیری پروتیین خام دانه سویا در شکمبه در مقایسه با سویای خام شد. همچنین اکسترود کردن در مقایسه با برشته کردن نیتروژن غیرپروتیینی و پروتیین غیر قابل حل در شوینده اسیدی، بخش سریع تجزیه و تجزیه‌پذیری موثر پروتیین دانه سویا را به طور معنی داری کاهش و بخش کند تجزیه آن را افزایش داد.