مقایسه روش های آزمایشگاهی و کیسه های نایلونی در برآورد تجزیه‌پذیری ماده خشک برخی مواد خوراکی

هدف از این پژوهش مقایسه برآورد تجزیه‌پذیری ماده خشک برخی مواد خوراکی شامل کنجاله سویا، کنجاله کلزا، دانه جو، دانه ذرت، یونجه خشک و ذرت سیلو شده با استفاده از روش های آزمایشگاهی و کیسه های نایلونی بود. روش آزمایشگاهی مورد استفاده شامل مرحله هضم شکمبه ای در روش تعیین آزمایشگاهی قابلیت هضم ماده خشک بود. تفاوت معنی‌داری بین دو روش از نظر برآورد بخش سریع تجزیه در مورد تمام مواد خوراکی به جز کنجاله کلزا (07/0=p) مشاهده شد. دو روش به لحاظ برآورد فراسنجه کند تجزیه در مورد کنجاله سویا (0139/0=p)، دانه جو (0006/0=p)، یونجه خشک (0101/0=p) و ذرت سیلو شده (0070/0=p) تفاوت معنی داری با یکدیگر داشتند. بین دو روش در برآورد نرخ تجزیه‌پذیری مواد خوراکی مورد آزمایش به جز مواد علوفه ای تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد. ولی، همبستگی بالایی بین دو روش از نظر برآورد بخش کند تجزیه (72/0=r)، نرخ تجزیه‌پذیری (89/0=r)، پتانسیل تجزیه‌پذیری (98/0=r) و تجزیه‌پذیری موثر مشاهده شد. نتایج نشان داد که تفاوت‌هایی بین دو روش از نظر برآورد فراسنجه‌های تجزیه‌پذیری وجود دارد، ولی ضرایب همبستگی معنی داردر مورد برآورد برخی از فراسنجه‌های تجزیه پذیری می‌تواند نشان از کارایی نسبی روش ابداعی باشد.