اثرات افزودن پلی اتیلن گلیکول بر تولید گاز متان در شکمبه، قابلیت هضم و انرژی قابل متابولیسم تفاله های انگور و لیموترش

در این پژوهش، اثرات اضافه کردن پلی اتیلن گلیکول (peg) به تفاله های انگور و لیموترش بر روند تولید گاز متان حاصل از تخمیر شکمبه ای، قابلیت هضم و انرژی قابل متابولیسم، بررسی شد. تفاله های انگور و لیموترش باقیمانده از تولید آبمیوه جمع آوری و به آزمایشگاه منتقل شدند. تفاله ها در فضای مسقف و با تهویه مناسب خشک و آسیاب (با الک یک میلی متر) شدند. ترکیبات شیمیایی این تفاله ها شامل پروتیین خام، دیواره سلولی، خاکستر خام، چربی خام، ترکیبات فنلی، تانن کل و انرژی خام تعیین شد. آزمایش تولید گاز برای زمان های مختلف تخمیر شکمبه ای و نیز مقدار تولید گاز متان با شش تیمار شامل تفاله های انگور، لیموترش و شاهد (بدون و حاوی peg) در قالب طرح فاکتوریل (2×3) که با 3 تکرار انجام و نیز با نرم افزار آماری r تجزیه و تحلیل شدند. ترکیبات شیمیایی تفاله انگور با تفاله لیموترش متفاوت (‍05/0p < ) شد. مقدار تولید گازمتان (در 24 ساعت تخمیر به ازای هر 200 میلی گرم) تفاله انگور (بدون و حاوی peg) به ترتیب 3/13 و7/27 میلی لیتر و در تفاله لیموترش 8/73 و 3/67 میلی لیتر بود. در مجموع افزودن peg به تفاله ها، باعث افزایش معنی داری در قابلیت هضم و انرژی قابل متابولیسم شد. اضافه کردن peg، باعث تغییر رفتار دوگانه ای در مقدار تولید گازمتان شد به نحوی که در تفاله های انگور و لیموترش به ترتیب باعث افزایش و کاهش معنی داری (‍05/0p < ) در تولید گازمتان شد.