اثرات افزایش سطح انرژی و پروتئین متابولیسمی بر مصرف خوراک، قابلیت هضم مواد مغذی، عملکرد و فراسنجه های خونی میش های زل در گامه پایانی آبستنی

به منظور بررسی اثرات افزایش سطح انرژی و پروتئین متابولیسمی بر مصرف خوراک، بهبود قابلیت هضم مواد مغذی، تغییرات وزن و فراسنجه های خونی در گامه پایانی آبستنی از تعداد 32 راس میش نژاد زل (با میانگین وزن 1 ±42 کیلوگرم، سن 1 ±2.5 سال، دو شکم زایش و روز 3±100 آبستنی) در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار تیمار و هشت تکرار استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1- جیره شاهد: جیره متناسب با احتیاجات میش های آبستن مطابق با سطح انرژی و پروتئین متابولیسمی توصیه شده در (nrc, 2007) در روز 100 آبستنی. 2- جیره با سطح بالای (10+) انرژی متابولیسمی نسبت به توصیه شده (nrc, 2007) با دانه ذرت. 3 -جیره با سطح بالای (10+) انرژی متابولیسمی نسبت به توصیه شده (nrc, 2007) با بذر کتان میکروکپسوله شده. 4 -جیره با سطح بالای (10+) پروتئین متابولیسمی نسبت به توصیه شده (nrc, 2007) با اسیدهای آمینه لیزین و متیونین بودند. نتایج نشان دادند مصرف مواد مغذی و قابلیت هضم مواد مغذی به طور معنی داری در تیمارهای با افزایش سطح انرژی و پروتئین متابولیسمی افزایش یافت (0.0231=p)، تیمارهای دارای اسیدآمینه های مصنوعی بیشترین مصرف ماده خشک و قابلیت هضم را داشتند. اثرات تیمارهای آزمایشی بر الگوی اسیدهای چرب فرا رو ph مایع شکمبه معنی دار نبود. مقدار نیتروژن آمونیاکی مایع شکمبه در تیمار شاهد به طور معنی داری زیاد بود (0.001=p). افزایش سطح انرژی و پروتئین متابولیسمی توانست به طور معنی داری از روند کاهش وزن و نمره شرایط بدنی بکاهد (0.001=p). تیمارهای پر انرژی به طور معنی داری توانستند از کاهش حامل های انرژی (گلوکز، کلسترول، تری گلیسرید) در متابولیت های خونی جلوگیری نموده و سطح اجسام کتونی و اسیدهای چرب استریفه نشده را کاهش دهند (0.0071=p). به طورکلی، افزایش سطح انرژی و پروتئین متابولیسمی جیره میش های آبستن در گامه پایانی آبستنی می تواند از ایجاد تعادل منفی انرژی و بروز ناهنجاری های متابولیکی جلوگیری کند.