نقش تصمیم گیری سیاست های حاکم بر توسعه زمین شهری در شهر ساری

امروزه زمین به مهمترین بحث ها و دغدغه های دولت های محلی تبدیل گردیده است. همچنین رشد و توسعه پراکنده شهرها، موجب تخریب محیط زیست و منابع طبیعی پیرامون شهرها شده است. در این بین، بر اثر تصمیم گیر ی های نامناسب و شتاب زده، برخی از ظرفیت های اراضی درونی و میان بافتی شهرها برای توسعه و یا توسعه مجدد، از سوی مدیران شهری نادیده گرفته شده است. پژوهش حاضر تلاش دارد الگوهای تصمیم گیری سیاست های زمین شهری در توسعه فیزیکی شهر ساری بررسی نماید. نوع روش تحقیق از نوع توصیفی تحلیلی است و ماهیت کاربرد ی دارد. یافته های پژوهش حاکی از این است که نبود چشم انداز مشخص و به تبع آن سیاست ها و نهادهای ناهماهنگ، تصمیم گیری متمرکز و غیرمشارکتی، و تصدی گری زیاد بدون ظرفیت نهادی لازم از مهم ترین دلایل ناکارآمدی سیاست گذاری مدیریت زمین شهری است . از این رو، الگوی مناسب سیاست گذاری دولت در مدیریت زمین شهری عبارت است از مدیریت یکپارچه زمین شهری مبتنی بر تدوین چشم انداز شفاف و لازم) . پژوهش حاضر به تحلیل متغیرهای اثرگذار در سیاست گذاری توسعه فیزیکی شهر ساری است. در این باره نه متغیر اصلی شناسایی شد و در گام بعدی میزان تاثیر هر یک از این عوامل در سیاست گذاری توسعه فیزیکی شهر ساری مورد سوال قرار گرفت. براساس نتایج پژوهش، عامل نا امنی در نظام تصرف زمین و کاهش سرمایه گذاری بخش خصوصی با نمره میانگین 4، بیشترین تاثیرگذاری را در سیاست گذاری توسعه فیزیکی شهر ساری داشته است.

The Role of Policies Governing Urban Land Development in Sari

Land is the most important factor in the physical development of cities; land management has now become one of the most important concerns and concerns of local governments. Also, the sprawling growth of cities has degraded the environment and natural resources around the cities. Meanwhile, due to inadequate and accelerated decisionmaking, some of the innercity and intercontextual capacity of cities for development or redevelopment has been overlooked by urban managers. Cities play an important role in the economic growth of each country, with nearly 60 percent of the GDP of developing countries being produced in cities. They are the main engines of the growth of each country #39;s national economy. The present study attempts to investigate the decisionmaking patterns of urban land policies in the physical development of Sari. The type of research method is descriptiveanalytical and it is of applied nature. The findings of the study indicate that the lack of a clear vision and consequently uncoordinated policies and institutions, centralized and noncooperative decision making, and excessive tenure without the necessary institutional capacity are the most important reasons for the inefficiency of urban land management policy. Therefore, the appropriate model of government policy in urban land management is integrated urban land management based on clear and necessary vision formulation. Expressing a onepiece strategic policy, and delegating part of the government #39;s powers to the lowest level of local institutions with more specific capacity building, government intervention in the four areas of land management, land use, taxation and construction must be consistent and consistent. Since the government does not have the institutional capacity to perform such verification, it is limited to policymaking and oversight to achieve the policy goals and fulfills part of its verification duties in each of the four domains whilst capacity building the necessary training courses. It moves step by step with the policies adopted to the lowest level of local institutions