بررسی تاثیر حکمروایی شهری بر تاب آوری شهرها (مورد مطالعه: شهرتهران)

در دهه های اخیر موضوع تاب آوری به یک بحث تخصصی و عمومی در جامعه تبدیل شده است. مفاهیم تاب آوری در جوامع شهری که در واقع کنشی علیه توسعه در سطح ملی و توسعه صرفا کالبدی در مقیاس شهری است و تلاشی در جهت دستیابی به معیارهای کیفی در عرصه برنامه ریزی شهری است. در این میان بحث تاب آوری در جوامع شهری به این معناست که جامعه قادر به تحمل سوانح طبیعی شدید باشد بدون آنکه دچار خسارات عمده، آسیب ها، توقف در تولید و کاهش کیفیت زندگی شود و همچنین در نگاه سطحی هدف از تاب آوری به عنوان آرمانی جهانی در سطح فردی، سازمانی و جامعه ای مطرح است. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر حکمروایی شهری بر تاب آوری شهرها تدوین شد. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر روش توصیفی-تحلیلی است. جامعه آماری پژوهش را شهروندان ساکن شهر تهران و متخصصین و کارشناسان حوزه پژوهش تشکیل می دادند. حجم نمونه برای گروه آماری شهروندان با استفاده از فرمول کوکران 384 نفر و برای متخصصین 60 نفر برآورد گردید. به منظور تجزیه و تحلیل اطلاعات و دستیابی به اهداف پژوهش از مدل سازی معادلات ساختاری در محیط نرم افزار لیزرل بهره گرفته شد. یافته های حاصل از این پژوهش نشان داد که حکمروایی شهری بر تاب آوری شهری تاثیر مستقیمی دارد به گونه ای که 0.42 درصد از واریانس متغیر تاب اوری شهری به وسیله حکمروایی شهری قابل تببین است.

Investigating the effect of urban governance on urban resilience (Case study: Tehran)

In recent decades, the issue of resilience has become a specialized and public issue in society. Concepts of resilience in urban communities, which is in fact an action against development at the national level and purely physical development on an urban scale, and an attempt to achieve qualitative standards in the field of urban planning. In the meantime, the issue of resilience in urban communities means that society is able to withstand severe natural disasters without major damage, injury, production stoppage and reduced quality of life, and also at the superficial level, the goal of resilience as an ideal. The world is at the individual, organizational and community level. The aim of this study was to investigate the effect of urban governance on urban resilience. This research is applied in terms of purpose and descriptiveanalytical in terms of method. The statistical population of the study consisted of citizens living in Tehran and experts in the field of research. The sample size was estimated for the statistical group of citizens using Cochran #39;s formula 384 people and for specialists 60 people. In order to analyze the information and achieve the research objectives, structural equation modeling in LISREL software environment was used. Findings of this study showed that urban governance has a direct effect on urban resilience so that 0.42% of the variance of urban resilience variable can be explained by urban governance.