آگاهی از زلزله در معماری و تاثیر آن برسازماندهی جغرافیای سکونت

زلزله و پدیده‌های ناشی از آن، اغلب به عنوان عامل ناپایداری و بی‌نظمی در علوم مهندسی و معماری مطرح بوده که سبب تخریب زیرساخت شهری می‌گردند؛ این در حالی است که با تغییر نگاه به زلزله یعنی از ضایعه به ظرفیت و از آشوب به سازماندهی، لایه‌ای دیگر از این پدیده آشکار می‌شود. زلزله و شبکه گسل را می‌توان به عنوان یکی از عوامل سازمان دهنده سکونت بررسی کرد که در کل جغرافیای سکونت یعنی مکان‌گزینی شهر و آبادی، شبکه فضایی شهر، توسعه شهر و شبکه فضایی-سازه‌ای خانه به صورت یک لایه پنهان اما تاثیرگذار نقش مهم داشته باشد؛ در این مقاله سعی شده‌است با اتکا به رهیافتی کلّ‌نگر و بینش سیستمی و با روش توصیفی-تحلیلی به نقش خودآگاهی و تصویر ذهنی از زلزله و ارتباط و درهمتنیدگی آن با تکنولوژی قنات پرداخته شود. در انتها مدل زلزله-قنات-شهر معرفی و تاثیر آن در سازماندهی معماری و شهرسازی در مقیاسهای مختلف نشان داده می‌شود. پدیده زلزله در بستر اجتماعی و کالبدی شهر، پدیده‌ای است پیچیده که مطالعات چند وجهی و به رهیافت بین‌رشته‌ای، مابین حوزه علوم جغرافیایی، نظریه‌های اطلاعات و معماری وشهرسازی نیاز دارد. اهمیت این پژوهش، نگرش نو به پدیده زلزله و چگونگی تحلیل آن از حالت صرفاَ کمّی به کمّی-کیفی و گذر از مباحث مورفولوژیک محض به مباحث سمیو تپولوژیک است. این رهیافت می‌تواند پارادایم جدیدی را در حوزه معماری همساز با زلزله در مطالعات معاصر بوجود آورد.

Knowledge of the earthquake in architecture and its impact on the organization of the geography of habitation

Earthquake and its related phenomenon are often considered as the causes of instability and disorder in engineering and architecture, and have resulted in the destruction of many buildings and urban fabric. Despite this, by changing our attitude to earthquake: by redefining it from problem to potential and from chaos to complex organization, a different layer of this phenomenon can become evident. Earthquake and fault lines can be considered as an organizing factor, which play an important but hidden role in the geography of habitation, e.g. settlement location, urban spatial network, urban development and spatialstructural network of buildings. This article adopts a holistic approach and quantitativequalitative methodology to identify the role of selfawareness and mental imaging in the complex system of earthquakeqanatcity and its effects on urbanism and architecture in different scales, which has resulted in an earthquake compatible architecture in different periods in the history of Iran and in some contemporary examples too.