تحلیل حجیت منابع چهارگانه اجتهاد از دیدگاه ناصرالدین البانی

آرای البانی از آن نظر که طلایه‌دار مکتب سلفی است، در عرصه‌های مختلف روش شناسی فکر سلفی درخور اعتناست. فتاوای آمیخته با خشونت و ضدشیعیِ البانی در بسیاری از کتب فقهی او آشکار است. علت آن را باید در نوع نگاه او به منابع استنباط جست‌وجو کرد؛ اما گسترهٔ حجیت منابع ازنظر البانی به‌سبب نبود تحقیق موسع و یکپارچه در این باب چندان روشن نیست. البانی در استفاده از منابع چهارگانۀ استنباط، یعنی کتاب، سنت، اجماع و عقل، برای اجتهاد فقهی خود رویکرد خاصی دارد. نوشتار حاضر با هدف شناخت حدود و ثغور حجیت این منابع از دیدگاه ناصرالدین البانی انجام شده است.این جستار به‌روش توصیفی‌تحلیلی نشان می‌دهد که البانی قرآن و سنت را در مسیر اجتهاد، هم‌تراز و در عرض یکدیگر می‌داند و در استفاده از این دو منبع اولویتی قائل نیست و ترجیح بین آیات و احادیث را نمی‌پذیرد؛ همان طور که خبر واحد را در احکام و عقاید، حجت می‌داند. دفاع البانی از حدیث به‌گونه‌ای است که حتی در فرض مخالفت با قرآن، آن را حجت می‌داند. نیز وی از این جهت که مفاد احادیث عرض را مخالف قرآن می‌داند، آن‌ها را تضعیف می‌کند. در نظام فقهی و اجتهادی البانی عقل جایگاه شایسته‌ای ندارد و  او به‌طورکلی نقل‌گرا و عقل‌گریز است. البانی اجماع مصطلح اصولیان را نیز مناقشه‌پذیر می‌داند.

analysis of the authority of the four sources of ijtihad from the perspective of nasir al din al-albani

as a pioneer of the salafi school, alalbani’s views deserve attention in various areas of the methodology of salafi thought. alalbani’s aggressive and antishia fatwas are perceptible in many of his jurisprudence books. such fatwas arise from his view towards the sources of inference; however, the scope of the authority of sources from alalbani’s point of view is not fairly clear due to the lack of an extensive and coherent research in this regard. alalbani has a specific approach in using the four sources of inference i.e. book, sunna, consensus and intellect for his own jurisprudential ijtihad. the present paper has been written with the aim of identifying the extent of the authority of those sources from the view point of nasir aldin alalbani. this research, using a descriptiveanalytical method, shows that alalbani considers quran and sunna to be of equal ranks in the process of ijtihad and believes in no priority in using these two sources and does not accept a preference between verses and hadiths. in addition, he believes that a hadith narrated by one person has authority with regard to precepts and beliefs. alalbani defends hadith in a way that, in his opinion, hadith has authority even in case it contradicts quran. moreover, he weakens the category of hadiths according to which, all hadiths should be compared to quran, since he considers their content to be against quran. intellect has no proper place in alalbani’s system of jurisprudence and ijtihad and he generally advocates narration and is antiintellectualist. in addition, alalbani considers the consensus which is accepted among usulis as controversial.