رهیافتی به گونه‌های «سیاق»

سیاق که مولود هم‌نشینی و هماهنگی کلمات و جملات است؛ به دلیل قابلیت تصویرگری لایه‌هایی از معنا در فضایی گسترده، بر خلاف مدلول واژه و جمله اهمیت می‌یابد. این قابلیت، معلول برخی قرائن و ملابسات محیط به الفاظ و پاره‌ای ارتباطات فراواژه‌ای افزون بر ویژگی مفردات و نحوه چینش آن‌ها است. مجموعه این ویژگی‌ها و تلفیقی از قرائن منجر به ظهوری می‌شود که منشا آن سیاق است و خود منشایی برای تحقق گونه‌های مختلف ظهور سیاقی اعم از لفظی و غیر لفظی با اقسام فرعی تحت آن می‌شود. این گونه‌ها مسبوق بر تعیین مبنا در خصوص تحدید چیستی سیاق از حیث سعه و ضیق است. از آنجا که قول مختار در این خصوص شمولیت قرائن حالیه افزون بر مقالیه در گستره سیاق است، گونه‌های مختلفی از ظهور سیاقی را در حیطه نظر خواهیم داشت. حاصل این گونه‌شناسی می‌تواند در میدان عمل به کمک استنباط بشتابد و موجبات توسیع در مدلول احکام را فراهم آورد.

An Approach to the Types of “Context”

Context, which is the result of companionship and homogeneity of words and sentences, due to its capability to illustrate layers of sense in a vast space, unlike the meaning of word and sentence, becomes important. Such capability is caused by some evidences and circumstances surrounding the words and certain metaphorical communications, in addition to the characteristic of singulars and the arrangement thereof. A collection of these features and a combination of evidences leads to an appearance which is the origin of context and, in turn, it becomes a cause for realization of different types of contextual appearance including lexical and nonlexical, in addition to their subtypes. Such types are preceded by determination of the basis concerning limitation of the nature of context from the wideness and narrowness perspectives. Since the selected opinion in this regard is the inclusiveness of textual evidences in addition to verbal evidences in the field of context, the authors will consider different types of contextual appearance. The result of this typology may, in practice, help in the course of inference and prepare the ground for widening the meaning of precepts.