نقش آمـایش سرزمین در بازیابی و تقویت هویت فرهنگی و تمدنی خراسان بـزرگ

با ورود ایران به عصر جدید و دوره ی صنعتی ، همانند دیگر جوامع، سرمایهگذاری با اولویت در بازدهی و ارزش افزوده ی بیشتر مورد توجه قرار گرفت و متاسفانه نظر به ویژگی های فرهنگی، اجتماعی و تمدنی در مسیر توسعه به دست فراموشی سپرده شد یا حداقل مورد کم توجهی قرارگرفت. این نگاه تا سالها بعد در سیاست گذاریهای کلان توسعهای کشور تداوم داشت. ازاین رو، دولت مردان ایران (حداقل تا پیش از انقلاب اسلامی) همواره به چند قطب خاص، آن هم با نگاه اقتصادی توجه نشان میدادند. به این دلیل ضمن در حاشیه قرار گرفتن ذخایر تمدنی ایرانزمین همچون خراسان، شکاف عمیقی در روند توسعه میان مناطق مختلف کشور در ابعاد گوناگون اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی ایجاد شد. غافل از این که این مناطق به ظاهر محروم با توجه به دارا بودن ظرفیتهای بالقوه ی تاریخی، با یک برنامهریزی صحیح، آمادگی تبدیل شدن به مراکز عظیم تولید ثروت در شکلهای مختلف آن (دانش، فرهنگ، اقتصاد) را در سطح بینالمللی و ملی دارند از جمله این برنامهریزیها، اجرای صحیح آمایش سرزمین است که به نظر میرسد یکی از بهترین روشها برای توسعه ی همه جانبه و پایه ای باشد. آمایش سرزمین آزمایش و تجربه ی موفقی نیز در سایر جوامع و همچنین در مطالعات موردی در ایران داشته است.