نقش فـردوسی تـوسی در تقـویت و بازتولید هـویت ایـرانی

هویت ملی به معنای احساس تعلق و وفاداری به عناصر و نمادهای مشترک یک ملت درمیان مرز‌های تعریف شده سیاسی آن است. هویت ملی از عناصر و مولفه های مختلفی تشکیل شده ودارای ابعاد مختلف تاریخی، فرهنگی، اجتماعی، جغرافیایی و سیاسی است. سرزمین، تاریخ، دین و آیین، زبان و ادبیات، نماد ها و اساطیر، آداب و مناسک، ارزش ها و اعتقادات و دولت مهم ترین عناصر و مولفه های هویت ملی مردم یک کشور محسوب می شوند. در این میان، بُعد فرهنگی تاریخی هویت ملی که شامل مولفه های سرزمین تاریخی، اساطیر، نمادها، وقایع تاریخی، زبان باستانی و میراث فرهنگی می شود، از اهمیت بیشتری برخوردار است. انتقال این مولفه های عمدتا تاریخی به نسل های بعدی به منظور تقویت و بازتولید هویت ملی بسیار ضروری است و آثار ادبی، اجتماعی، فرهنگی و تاریخی اندیشمندان در این زمینه یک منبع اساسی به شمار می رود. در میان آثار فاخر ایرانی، شاهنامه فردوسی ازمنظر وجود مولفه های تاریخی فرهنگی هویت ایرانی یک استثنا است. در این مقاله، تلاش شده با رویکردی توصیفی تحلیلی، نقش فردوسی و اثر ارزشمند او شاهنامه در تقویت و بازتولید هویت ایرانی مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرارگیرد.