واکاوی مولفه های کیفیت محیط در نوسازی محله عامل مشهد با تاکید بر رویکرد انتقادی

طرح های نوسازی بافت فرسوده با هدف ارتقاء کیفیت محیط انجام می شوند.کیفیت محیط مفهومی گسترده و سیال است که از نظر پارادایم های سه گانه اثباتی، تفسیری و انتقادی معنای متفاوتی دارد و بر اساس شاخص های عینی و ذهنی بررسی می شود. پارادایم غالب نوسازی شهری، بازآفرینی می باشد که ابعاد اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و کالبدی را مورد توجه قرار می دهد. این پژوهش با هدف واکاوی مولفه های کیفیت محیط در نوسازی محله عامل مشهد از منظر پارادایم انتقادی و با روش توصیفی تحلیلی به سنجش نگرش مردم نسبت به موانع حصول تفاهم در فرایند نوسازی محله عامل مشهد پرداخته است. از روش تحلیل عاملی برای تجزیه و تحلیل شاخص های احصا شده استفاده شد. نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد که بیشترین موانع در حوزه مدیریتی (مانند نبود ضمانت اجرایی، شکاف فکری و نگرشی میان مدیریت و جامعه مخاطب، ضعف و نقصان در ارائه خدمات شهری) و سپس در حوزه اجتماعی (مانند کمبود سرمایه اجتماعی، عدم توجه به هویت و ظرفیت گروه های محلی، نبود فرهنگ مشارکت) می باشد. موانع اقتصادی (از جمله شرایط نا پایدار اقتصادی، عدم توزیع ارزش افزوده ناشی از نوسازی بین ساکنان، فقر اقتصادی ساکنان و مالکان، عدم تمایل سرمایه گذاران برای سرمایه گذاری در بافت های فرسوده) و کالبدی در رتبه های بعدی قرار دارند.