cold and drought cross-acclimation enhance freezing tolerance of chickpea (cicer arietinum l.)

Cross-acclimation of mild drought stress and cold acclimation may additionally increase the chickpea’s cold tolerance due to transferring sowing date from spring to winter in mediterranean high lands. two weeks after sowing in greenhouse, chickpea seedlings were subjected to the following treatments in a controlled environment: (i) well- watered under an optimum temperature regime (ww); (ii) well-watered under a cold temperature regime (wwc); (iii) drought preconditioned under an optimum temperature regime (dp); and (iv) drought preconditioned under a cold temperature regime (dpc). after three-week acclimation period, plants were frozen on the thermogradient freezer, then, recovered for three weeks in a greenhouse. in the acclimation period, with decreasing temperatures, a clear decrease of the electrolyte leakage (el) were observed for both genotypes: 51% for cold tolerant mcc252 and 36% for cold sensitive mcc505. cold acclimation induced the greatest accumulation of proline and mda contents (about 75% for both genotypes) and drought preconditioning most consistently induced an increase in soluble carbohydrate content (25% for mcc252 and 51.7% for mcc505) during the acclimation period. the survival percentage increased 9.3% for mcc252 and 21.25% for mcc505 by both cold and drought acclimation under freezing conditions. generally, drought preconditioning had a synergistic effect on the cold acclimation period to improve freezing tolerance (as indicated by the lowest lt50el and lt50su) and leading to an increase in the freezing tolerance for the cold sensitive genotypes (mcc505). thus, the greatest gains in freezing tolerance for both genotypes were associated with cross-acclimation treatment (dpc).

اثر متقابل دمای پایین و خشکی بر بهبود تحمل به یخ زدگی گیاه نخود (cicer arietinum l.)

اثر متقابل خشکی ملایم و دمای پایین که در اثر تغییر تاریخ کاشت از بهار به پاییز در مناطق مرتفع مدیترنه ای رخ می دهد، در گیاه نخود می تواند باعث افزایش تحمل به یخ زدگی در این گیاه شود. دو هفته بعد از کشت این گیاه در گلخانه، نهالبذر های نخود تحت تیمارهای سرماسازگاری به محیط کنترل شده منتقل شدند.این تیمار ها شامل: i) آبیاری مطلوب تحت دمای بهینه (ww)، ii) آبیاری بهینه تحت دمای پایین (wwc)، iii) شرایط خشکی تت دمای مطلوب (dp) و iv) شرایط خشکی تحت دمای پایین (dpc). بعد از سه هفته تیمار دهی، بوته ها در فریزر ترموگرادیان تت دمای یخ زدگی قرار گرفتند سپس سه هفته در گلخانه بازیابی شدند. در دوره ی سرماسازگاری، با کاهش دما، نشت الکترولیت در هر دو ژنوتیپ کاهش داشت (51 درصد در mcc252 (مقاوم به سرما) و 36 درصد در mcc505(حساس به سرما)). دمای پایین بیشترین تاثیر را در افزایش پرولین و محتوای مالون دی آلدهید داشت (تقریبا 75 درصد برای هر دو ژنوتیپ) و خشکی باعث افزایش محتوای کربوهیدرات محلول گردید (25 درصد برای ژنوتیپ mcc252 و 7/51 در mcc505). درصد بقاء در اثر اعمال تیمارهای سرماسازگاری به میزان 3/9 درصد در ژنوتیپ mcc252 و 5/21 درصد در ژنوتیپ mcc505 افزایش داشت. به طور کلی در دوره ی سرماسازگاری، خشکی و دمای پایین اثر هم افزایی داشته و باعث افزایش تحمل به یخ زدگی در هر دو ژنوتیپ مخصوصا ژنوتیپ حساس به سرما گردیدند (بر اساس داده های lt50el و lt50su). در حقیقت، بالاترین تاثیر بر تحمل به یخ زدگی در هر دو ژنوتیپ مر بوط به تیمار توام سرما و خشکی (dpc) بود.