growth and carbohydrate compositions of three gossypium species inoculated with rhizophagus intraradices under salinity stress

Expansion of salt stress in cultivable fields prevents plant physiological functions and reduces crop yield. arbuscular mycorrhizal fungi (amf), as a bio-amelioration of salt stress, protects cellular osmosis via disaccharide and polysaccharide metabolism changes. in this study, three gossypium species (i.e., g. hirsutum, g. barbadense, and g. herbaceum) colonized with rhizophagus intraradices [with amf and without amf] were cultivated under saline irrigation treatments (ece< 4 ds m-1= s0, 8-9= s1, and 12-13= s2) as a factorial experiment. salinity treatments were initiated at flowering. generally, according to physiological traits, [+amf] colonized with g. barbadense was more tolerant in exposure to 12-13 ds m-1 salinity, while g. hirsutum with [+amf] was just tolerant until 8-9 ds m-1. this is because, the highest and the least leaf area were observed in g. barbadense [+amf] under 8-9 and 12-13 ds m-1, respectively. in 12-13 ds m-1, the highest root volume, root dry weight, seed weight, and fiber weight were obtained in g. barbadense [+amf]. moreover, the highest sugar content in root and leaves and the highest starch content of root, leaves, and seed cotyledon were observed in g. barbadense [+amf] under 12-13 ds m-1 treatment. under 8-9 ds.m-1 salinity, the highest starch, sucrose phosphate synthase (sps) and sucrose phosphatase (sp) enzyme activities were in roots of g. barbadense [+amf]. the present study suggests that despite dramatic physiological alterations under high-salinity in comparison with mild-salinity, amf and g. barbadense showed the best symbiotic performance under 12-13 ds m-1.

رشد و ترکیبات کربوهیدراتی سه گونه gossypium تلقیح شده با rhizophagus intraradices در تنش شوری

افزایش تنش شوری در مزارع قابل کشت مانع از عملکرد فیزیولوژیکی گیاه و باعث کاهش عملکرد محصول می شود. قارچ میکوریز آربوسکولار (amf)، به عنوان تعدیل کننده تنش شوری زیستی، اسمز سلولی را از طریق تغییرات متابولیسم دی ساکارید و پلی ساکارید محافظت می‌کند. در این مطالعه، سه گونه gossypium (g. hirsutum، g. barbadense و g. herbaceum) کلونیزه شده با rhizophagus intraradices [با amf و بدون amf] با تیمارهای آبیاری شور (4ece < دسی زیمنس بر متر در متر) (s0)، 8-9 دسی زیمنس در متر (s1) و 12-13 دسی زیمنس متر در متر 1 (s2)) به عنوان یک آزمایش فاکتوریل کشت شدند. تیمارهای آبیاری شور در مرحله گلدهی آغاز شدند.. به طور کلی، با توجه به ویژگی‌های فیزیولوژیکی، [+amf] g. barbadense در مواجهه با شوری 13-12 دسی زیمنس بر متر تحمل بیشتری داشت، در حالی که g. hirsutum با [+amf] فقط تا شوری 9-8 دسی زیمنس بر متر، متحمل بود. زیرا بیشترین و کمترین سطح برگ به ترتیب در g. barbadense [+amf] تحت شرایط شوری 9-8 دسی زیمنس بر متر و 13-12 دسی زیمنس بر متر مشاهده شد. در مواجهه با شوری 13-12 دسی زیمنس بر متر، بیشترین حجم ریشه، وزن خشک ریشه، وزن دانه و وزن الیاف در g. barbadense [+amf] به دست آمد. همچنین بیشترین میزان کربوهیدرات در ریشه و برگ و بیشترین میزان نشاسته ریشه، برگ و لپه بذر در تیمار g. barbadense [+amf] تحت تیمار شوری 13-12 دسی زیمنس بر متر مشاهده شد. تحت شوری 9-8 دسی زیمنس بر متر، بیشترین فعالیت آنزیم ساکارز فسفات سنتاز (sps) و ساکارز فسفاتاز (sp) در ریشه g. barbadense [+amf] بود. تحت شوری 9-8 دسی زیمنس بر متر، بیشترین فعالیت آنزیم ساکارز فسفات سنتاز (sps) و ساکارز فسفاتاز (sp) در ریشه g. barbadense [+amf] بود. مطالعه حاضر نشان می دهد که علیرغم تغییرات فیزیولوژیکی چشمگیر در شرایط شوری بالا در مقایسه با شوری ملایم، amf و g. barbadense بهترین کارایی همزیستی را در 12-13 دسی زیمنس بر متر از خود نشان دادند.