nitrogen source and deficit irrigation influence on yield and nitrogen transl ocation of triticale in an arid mediterranean agroecosystem

To identify the important features of triticale that contribute to improving grain and biomass water use efficiency (wueg and wueb, respectively), grain yield, and nitrogen (n) remobilization, a 2-year side-by-side experiment was carried out on triticale with different nitrogen sources and water regimes, in a typical mediterranean environment of iran. there were two levels of water regimes: normal irrigation (irn) and irrigation cut off after anthesis stage (irmd). rain-fed treatment (ir0) was included in the second year. four n sources including azospirillum brasilense (bio), azospirillum brasilense+75 kg n ha^-1 as urea (bio+n75), 150 kg n ha^-1 as urea (n150), and control unfertilized (n0) plots were used. this study showed that the highest grain yield (6,258 kg ha^-1) was achieved by chemical n fertilizer application (n150) under irn. in contrast, the application of bio +n75 resulted in the highest grain yield as compared with the other n sources under irmd (4,409 kg ha^-1) and ir0 (2,960 kg ha^-1) conditions. water stress significantly increased wueb at all n sources. however, wueg slightly increased by irmd and then sharply decreased by ir0 in all n sources, except n150 plots, where wueg drastically decreased by water stress imposed by irmd and ir0. the bio+n75 treatment had the highest n remobilization. although n remobilization was not affected by irmd in dryer year, it increased by irmd (8.4%) in the relatively wet year. totally, for a more sustainable farming system in arid mediterranean conditions, integration of biofertilizer and chemical n fertilizer could be successfully used for increasing grain yield, wue, and n remobilization of triticale, especially under deficit irrigation regimes.

تاثیر منبع نیتروژن و کم آبیاری بر عملکرد و انتقال نیتروژن در گیاه تریتیکاله در یک سیستم زراعی با شرایط آب و هوایی مدیترانه‌ای خشک

به منظور بررسی مهمترین ویژگی های گیاه تریتیکاله که در افزایش عملکرد دانه، کارایی استفاده از آب (بر اساس دانه و زیست توده) و انتقال نیتروژن درون گیاه نقش دارند، آزمایشی دو ساله تحت شرایط استفاده از منابع مختلف نیتروژن و رژیم های متفاوت آبیاری در منطقه ای با شرایط آب و هوایی مدیترانه ای از ایران انجام شد. رژیم آبیاری شامل دو سطح در سال اول: 1 آبیاری مطلوب و 2 قطع آبیاری پس از مرحله ی گلدهی بود. در سال دوم، شرایط دیم نیز به عنوان تیمار سوم اضافه شد. منبع نیتروژن شامل چهار سطح: 1 تیمار زیستی: باکتری آزوسپیریلوم 2 تیمار تلفیقی: استفاده از باکتری آزوسپیریلوم + 75 کیلوگرم نیتروژن بر هکتار به صورت اوره 3 کود نیتروژن: 150 کیلوگرم نیتروژن بر هکتار به صورت اوره 4 شاهد: صفر کیلوگرم نیتروژن بر هکتار بود. نتایج نشان داد که بیشترین عملکرد دانه (6258 کیلوگرم بر هکتار) در شرایط استفاده از کود نیتروژن و آبیاری مطلوب بدست آمد. در مقابل، کود تلفیقی بیشترین عملکرد دانه را در شرایط قطع آبیاری پس از گلدهی (4409 کیلوگرم بر هکتار) و دیم (2960 کیلوگرم بر هکتار) داشت. تنش خشکی به طور معنی داری کارایی استفاده از آب (بر اساس زیست توده) را افزایش داد. اما، کارایی استفاده از آب (بر اساس دانه) بواسطه تنش خشکی پس از گلدهی به طور جزئی افزایش و سپس توسط تنش شدید ناشی از شرایط دیم به شدت در همه ی منابع نیتروژن بجز تیمارکود نیتروژن کاهش یافت. در تیمار کود نیتروژن، کارایی استفاده از آب (بر اساس دانه) توسط هر دو نوع تنش به شدت کاهش یافت. تیمار تلفیقی بالاترین مقدار انتقال نیتروژن را داشت. اگرچه انتقال نیتروژن متاثر از تیمار قطع آبیاری در سال با شرایط آب و هوایی خشک تر (سال اول) نبود، اما به مقدار 4/8 درصد بواسطه ی تیمار قطع آبیاری در سال نسبتا مرطوبتر (سال دوم) افزایش یافت. بطور کلی، کود تلفیقی می تواند به طور موفقیت آمیزی برای افزایش عملکرد دانه، کارایی استفاده از آب و انتقال نیتروژن به دانه در گیاه تریتیکاله بویژه در شرایط رژیم های کم آبیاری در جهت پایداری بیشتر سیستم های زراعی در شرایط آب و هوایی مدیترانه ای خشک استفاده شود.