physiological responses of black cumin to chemical and biological nitrogen fertilizers under different irrigation regimes

The objective of this study was to investigate the physiological responses and biological yield of black cumin (nigella sativa l.) to nitroxin biofertilizer and chemical nitrogen fertilizer in the form of urea under different irrigation regimes. a split plot experiment was conducted on the basis of randomized complete block design with three replications. the main factor included four irrigation regimes (i.e., weekly from emergence to harvest and withholding from blooming to maturity, flowering to maturity, and the start of seed formation to maturity) and subfactor included five levels (i.e., no application of fertilizers, 80 kg n ha^-1, 40 kg n ha^-1, combination of 40 kg n ha^1 +nitroxin biofertilizers, and nitroxin biofertilizer). application of 80 kg n ha^-1 under full irrigation and the combined application of 40 kg n ha^-1 and nitroxin under all withholding irrigations produced the highest glycinebetaine, polyphenol oxidase and catalase enzyme, total chlorophyll, and biological yield. withholding irrigation from the blooming stage and also the application of 80 kg n ha^-1 resulted in the highest concentration of malondialdehyde. in combined application of 40 kg n ha^-1 and nitroxin, polyphenol oxidase, proline, and soluble protein were at the highest levels. generally, the combined application of 40 kg n ha^-1 and nitroxin increased the activity of the antioxidant enzymes and the compatible osmolites accumulation under all withholding irrigation treatments and thus decreased the negative effects of drought stress on black cumin, resulting in increased biological yield.

پاسخ‍های فیزیولوژیک سیاهدانه به کودهای شیمیایی و زیستی نیتروژنه تحت رژیم‌های مختلف آبیاری

این پژوهش با هدف تعیین پاسخ‌های فیزیولوژیک و عملکرد زیستی سیاهدانه (Nigella sativa L.) به کودهای شیمیایی و زیستی نیتروژنه تحت رژیم‌های آبیاری مختلف در سال‌های 1395 و 1397 در منطقه یاسوج انجام شد. آزمایش بصورت کرتهای خرد شده در قالب بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. عامل اصلی در چهار سطح شامل رژیم‌های مختلف آبیاری (آبیاری کامل از مرحله سبز شدن تا بلوغ و قطع آبیاری از مراحل غنچه‌دهی، گلدهی و شروع تشکیل دانه تا بلوغ) و عامل فرعی شامل پنج سطح (بدون مصرف کود نیتروژنه، مصرف 80 کیلوگرم نیتروژن در هکتار، 40 کیلوگرم نیتروژن در هکتار، 40 کیلوگرم نیتروژن در هکتار و نیتروکسین و نیتروکسین) بودند. نتایج نشان داد، کاربرد 80 کیلوگرم نیتروژن در هکتار تحت شرایط آبیاری کامل و ترکیب 40 کیلوگرم نیتروژن در هکتار و نیتروکسین تحت تمام رژیم‌های قطع آبیاری بیشترین میزان گلایسین بتایئن، فعالیت پلی‌فنول اکسیداز و کاتالاز، کلروفیل کل و عملکرد زیستی را تولید کرد. قطع آبیاری از مرحله غنچه‌دهی و همچنین کاربرد 80 کیلوگرم نیتروژن در هکتار منجر به حداکثر مالوندی‌آلدهاید شد. ترکیب 40 کیلوگرم نیتروژن در هکتار و نیتروکسین موجب حداکثر فعالیت پلی فنول اکسیداز، پرولین برگ و پروتئین محلول برگ شد. بطور کلی، کاربرد ترکیب 40 کیلوگرم نیتروژن در هکتار و نیتروکسین فعالیت آنزیم‌های آنتی‌اکسیدانت و تجمع اسمولیتهای سازگار را تحت شرایط قطع آبیاری افزایش داد و بنابراین موجب کاهش اثرهای منفی تنش خشکی بر تجمع وزن خشک کل سیاهدانه گردید.