rural women's environmental literacy in kermanshah province: an extension perspective

Conservation of environment as one of the main pillars of human life requires the attention and effort of all people, especially women, and the prerequisite for that is the environmental literacy (el). the purpose of this mixed method research was to assess rural womenchr ('39')s el level, and identify appropriate methods of el extension among them. statistical population of the study consisted of 203,504 rural women (15-64 ages), of whom 384 women were selected as sample using modified stratified random sampling technique. in order to gather the information, a questionnaire was developed including components of environmental attitudes, concerns, knowledge, skills, and behavior. validity of questionnaire was confirmed by a panel of expert, and its reliability was confirmed by cronbach rsquo's alpha (0.86 -0.93). in the qualitative section, the study population consisted of experts in agriculture extension, environment and natural resources, as well as rural women. samples were selected using purposeful sampling and snowball technique. results of quantitative section showed that the level of el of rural women was moderate (m= 61.427, sd= 8.003) and means of environmental knowledge (m= 10.292, sd= 3.293) and concern (m= 11.926, sd= 2.328) were lower than other dimensions. manova analysis also revealed that there were significant differences in level of el of rural women among townships of kermanshah province with different degrees of agricultural development. rural women in more developed regions had higher environmental knowledge and skills, but their environmental behavior was similar to underdeveloped and developing regions. the results of the qualitative section also indicated that el extension methods of women in the villages of different regions were almost the same, but the women from the developed villages had higher tendency to participatory extension methods. results from this study could contribute to improvement of environmental program in order to promote el across the society.

سواد زیست محیطی زنان روستایی در استان کرمانشاه: یک چشم‌انداز ترویجی

حفظ محیط زیست به عنوان یکی از پایه های اصلی زندگی انسان، نیاز به توجه و تلاش همه افراد، به ویژه زنان دارد، و پیش نیاز آن سواد زیست محیطی(EL) است. هدف پژوهش حاضر، بررسی میزان سواد زیست محیطی زنان روستایی و شناسایی روش های مناسب ترویج سواد زیست محیطی در میان آنها بود. جامعه آماری پژوهش شامل 203504 زن روستایی (سنین 1564 سال) بودند که 384 زن به عنوان نمونه و با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای تصادفی اصلاح شده انتخاب شدند. به منظور گردآوری اطلاعات، یک پرسشنامه تهیه شد که شامل مولفه های نگرش، نگرانی، دانش، مهارت و رفتار زیست محیطی بود. روایی پرسشنامه توسط پانل متخصصان و پایایی آن با استفاده از آلفای کرونباخ (93/086/0) تایید شد. در بخش کیفی، جامعه مورد مطالعه صاحب نظران حوزه ترویج کشاورزی، محیط زیست و منابع طبیعی و همچنین زنان روستایی بودند و نمونه ها با روش نمونه گیری هدفمند و تکنیک گلوله برفی انتخاب شدند. نتایج بخش کمی نشان داد که سطح سواد زیست محیطی زنان روستایی متوسط است(میانگین=427/61 و انحراف معیار= 003/8) و سطح دانش(میانگین=292/10 و انحراف معیار= 293/3) و نگرانی زیست محیطی (میانگین=926/11 و انحراف معیار= 328/2) پایین تر از ابعاد دیگر بود. تجزیه و تحلیل MANOVA نیز نشان داد که در سطح سواد زیست محیطی زنان روستایی در شهرستان های مختلف با درجه های متفاوت توسعه یافتگی کشاورزی تفاوت معنی داری وجود دارد. زنان روستایی در مناطق توسعه یافته دانش و مهارت های زیست محیطی بالاتری دارند، اما رفتار زیست محیطی آنها به زنان روستایی مناطق توسعه نیافته و در حال توسعه نزدیک است. نتایج بخش کیفی نیز نشان داد که روش های ترویج سواد زیست محیطی زنان روستایی در مناطق مختلف تفاوت چندانی با هم ندارند، اما زنان روستاهای توسعه یافته تمایل بیشتری به روش های مشارکتی دارند. نتایج این مطالعه می تواند به بهبود برنامه های زیست محیطی به منظور ترویج سواد زیست محیطی در سراسر جامعه کمک کند.